23 Νοε 2009

Ο εβδομηκοστός εκτός.

Εβδομηνταπέντε μάστοροι, Αθηναίοι όλοι, έγραψαν για την πόλη μας στο τελευταίο τεύχος της ATHENSVOICE. Το ομολογώ, ζήλεψα. Θα ήθελα να είμαι αρκετά λαμπερός, δημιουργικός, γνωστός, υιός, ηθοποιός, σοφός αλλοδαπός, μοντέλο ή απλά άξιος για να είμαι ανάμεσά τους. Όμως όχι.

Ο εβδομηκοστός έκτος είναι εκτός.

Θα μιλήσω εδώ γιατί εδώ μου επιτρέπω να γράψω. Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλω τόσο να είμαι ο εβδομηκοστός έκτος όσο να μιλήσω για την πόλη μου. Για μια πόλη που είναι γεμάτη από ανθρώπους σαν εμένα, ανθρώπους που τα ξέρουν όλα, αλλά δεν ξέρουν να μιλούν. Να πω για όλους αυτούς που έχουν μάθει να μιλάνε με λεξιλόγιο τίτλων ειδήσεων ή, ακόμα χειρότερα, που έχουν μάθει να αφήνουν τα ψώνια τους, το ψώνιο τους, να λέει τα πάντα γι' αυτούς. Αυτή η πόλη είναι γεμάτη από ανθρώπους που θέλουν να έχουν ξεχάσει από πού έρχονται και δεν θέλουν να ξέρουν πού θέλουν να πάνε.

Παχύσαρκος, ξιπασμένος, φραγκάτος, με "άκρες", παράφωνος πολυλογάς, πορνόδουλος με καταπληκτικό ταλέντο στην αφήγηση σεξουαλικών αστείων, αυτός είναι ο Αθηναίος. Αστός φυσικά. Κάτι σαν τον Λαζόπουλο δηλαδή. Αλήθεια, ποιος έχει δώσει στον κο Λαζόπουλο το δικαίωμα να μιλάει εκ μέρους όλων μας;
Η σάτιρα ή η τηλεθέαση;

Αυτή η πόλη είναι ένας πανέμορφος τόπος με άθλιο μακιγιάζ, αγάμητη εξηντάρα που θέλει να δείχνει εικοσάρα στην εποχή του φαίνεσθαι και δεν έχει φράγκο για μια πλαστική της προκοπής. Πλαστική ναι. Το μάρμαρο πέθανε. Η Πεντέλη στέρεψε. Ό,τι περισσεύματα υπάρχουν (αγάλματα, κολόνες, περιστύλια κ.λπ.) τα σπάμε για να τα πετάξουμε στους "μπάτσους". Τους "μπάτσους" που δεν θέλουν να είναι αστυνομικοί. Δεν θέλουν να τους σέβονται. Θέλουν να τους φοβούνται, θέλουν να ασκούν εξουσία. Το σαράκι του Έλληνα. Να έχει εξουσία, να κάνει κουμάντο. "Αν ήμουν εγώ πρωθυπουργός...". Η Ευρώπη μάς τρέμει. Όχι εμάς. Την Τρέμη.

Είναι μια πόλη που χρειάζεται κάποιον να την υπερασπιστεί σε μια ακόμα στημένη δίκη, μια πόλη που ψάχνει έναν δικηγόρο και της πέφτουν όλοι πολύ ακριβοί. Στα δικαστήρια της Αθήνας, δηλαδή ολόκληρης της χώρας, ο καλός δικηγόρος είναι αυτός που ξέρει τους κατάλληλους ανθρώπους, όχι τους νόμους. Πι-άρ (PR) κι εδώ όπως παντού, όπως πάντα.

Παρένθεση. Το ύφος κάθε κειμένου, για μας τους κειμενογράφους τουλάχιστον, είναι σημαντικό. Είναι σημαντικό, είναι δηλωτικό για το κείμενο που διαβάζετε ότι έχει αυτό το λυπητερό μουνοκλαψιάρικο ύφος της παραίτησης. Όταν δεν έχεις τα αρχίδια να παραιτηθείς από μια δουλειά, μια σχέση, μια αρμοδιότητα, μια θέση που σου έχουν αναθέσει, δεν έχεις τ' αρχίδια να ζήσεις, να κοιτάξεις τη ζωή κατάματα. Σε αυτή την πόλη κανείς δεν έχει τέτοιου είδους αρχίδια. Κανείς επιφανής τουλάχιστον, γιατί εμείς οι μικροί όλο και κάνουμε καμιά επανάσταση. Μικρή βέβαια. Αυτή η πόλη μαθαίνει τους κατοίκους της να κάνουν υπομονή και να μην έχουν βούληση. Ούτε άποψη. Να μην κάνουν μικρές επαναστάσεις.

Οι μετανάστες. Είναι Αθηναίοι; "Όχι βέβαια." λένε. Συμφωνώ. Γι' αυτό είναι και η μόνη ανάσα δημιουργικότητας στην πόλη. Τι κάνει ο Αθηναίος όταν μιλάει με έναν μετανάστη; Του διορθώνει τα ελληνικά. Από την Τουρκοκρατία κι έπειτα δεν κοιτάμε ΤΙ λέμε, αλλά ΠΩΣ το λέμε. Όσο συνεχίζουμε να κοιτάμε προς τα πίσω, τόσο περισσότερο θα υποφέρουμε. Το παρελθόν μάς βασανίζει. Κοιτάμε συνεχώς αυτό που ήμασταν, αυτά που είχαμε και δεν μπορούμε να δούμε τι είμαστε τώρα. Ο Αθηναίος είναι η κερατωμένη σύζυγος που δεν μπορεί να χωνέψει το κέρατο. Είναι τυχαίο που είχε τέτοια επιτυχία το concept "100 μεγαλύτεροι Έλληνες"; Είναι τυχαίο που όλα τα ιστορικά ένθετα ξεπουλάνε; Πρέπει να ξηλώσουμε το παρελθόν από το παρόν μας. Έξω τα αρχαία από τα σχολεία.

Πρέπει να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα για να εκφράζουμε σωστά τη σκέψη μας και όχι να χρησιμοποιούμε τη σκέψη μας για να εκφράζουμε σωστά τη γλώσσα μας.

Η Αθήνα είναι μια στοιχειωμένη πόλη, αυτό είναι.
Φταίνε κι όλα αυτά τα αρχαία μνημεία, δε λέω, δικαιολογία υπάρχει.

Κλείνει η παρένθεση, συνεχίζεται η παραίτηση.

14 Νοε 2009

Επιφυλακτικός οπτιμισμός

Με αισιοδοξία έχουν αρχίσει να βλέπουν τα φετινά Χριστούγεννα οι έμποροι των μεγαλύτερων πόλεων της Ευρώπης. Βέβαια. Όταν αρχίζεις να προσπερνάς την ύφεση, αρχίζουν οι αισιοδοξίες -πόσο μάλλον όταν το ίδιο πιστεύει και η γνώμη του «κοινού».

Αλί σε mass.