Μόνιμος

Υπάρχει μόνιμος άνθρωπος;
Εννοώ: υπάρχει άνθρωπος που να τον έχει
διορίσει ο Θεός μόνιμα ζωντανό;

Τότε γιατί υπάρχει μονιμότητα στο δημόσιο; Μοιάζει λίγο με αυτοτιμωρία. Αυτοτιμωρία για όλους εμάς τους υπόλοιπους που έχουμε επιτρέψει στους λοιπούς να έχουν αυτό το προνόμιο. Είναι σαν να θέλουμε να αυτομαστιγωνόμαστε καθημερινά με τα δεινά που προκαλούν όλοι αυτοί οι απαίσιοι τεμπελχανάδες με το ύφος 10 καρδιναλίων που λέγονται δημόσιοι υπάλληλοι.

(Φυσικά αναφέρομαι σε αυτούς που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, τους πληρώνουμε για να μην κάνουν τίποτα και κυρίως σε αυτούς που έχουν αυτό το παράξενο βίτσιο, να σκοτώνουν 15χρονους.)

Έχετε σκεφτεί ποτέ το θέμα της μονιμότητας;

Κατ' αρχάς είναι ενάντια στη φύση. Ή μάλλον, πιο σωστά, είναι η τελευταία λέξη που έχει να πει η Φύση: ο θάνατος. Μόνο αυτός είναι μόνιμος. Διορίζοντας έναν άνθρωπο σε μία θέση λοιπόν μόνιμα είναι σαν να τον σκοτώνεις. Και σκοτώνεις κάτι πολύ πιο ζωτικό από τα ζωτικά του όργανα. Σκοτώνεις το μυαλό του. Τη δημιουργικότητά του. Το σθένος του. Το ανάστημά του. Ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που δεν έχει τίποτε άλλο από το κουμπούρι στο ζωνάρι και την αίσθηση της εξουσίας που του δίνει αυτό, ένας άνθρωπος που είναι μόνιμος και που του έχουν καλλιεργήσει την εντύπωση ότι τίποτε δεν τον ακουμπά, γιατί να μην σκοτώσει;

Άλλωστε όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι το κάνουν,
με ό,τι έχει ο καθένας. Άλλοι έχουν κουμπούρια,
άλλοι σφραγίδες και άλλοι υπογραφές...