Εποχές

Η Αμπελιώνα είναι ένα μαγικό χωριό. Νομίζεις ότι έχει ξεπηδήσει από κάποιο διονυσιακό παραμύθι. Είναι μόλις 14 χιλιόμετρα από την Ανδρίτσαινα και πραγματικά αξίζει να την επισκεφθείτε. Όχι τόσο για το χωριό, όχι. Για δύο ανθρώπους. Τον κο Παντελή και τη γυναίκα του.

Άλλωστε αυτό δεν είναι ένα post που θα εγκωμιάσει την Αμπελιώνα. Είναι ένα post που θέλει να μιλήσει για τις δύο όψεις της ελληνικής πραγματικότητας. Αυτή που λάμπει κι αυτή που θάμπει, αυτή που χάνεται κι αυτή που είναι χαμένη, την παλιά και τη νέα, την αυθεντική και την τσίγκινη. Αυτό το post θέλει να μιλήσει για την λεβεντοσύνη κάποιων ανθρωπων που, αν και δεν πιστευω ότι είναι θέμα ηλικίας, χάνεται στο παρελθόν αυτής της χώρας.

Στην Αμπελιώνα θέλαμε να πάμε το καλοκαίρι. Μου είχε μιλήσει μια φίλη για το χωριό. Μου είχε πει ότι πρόκειται για το χωριό των Αγγελόπουλων, δηλαδή του σκηνοθέτη και του μεγαλοξενοδόχου αδερφού του, και ότι είναι υπέροχα. Αγγελικά.

Το καμάρι της Αμπελιώνας είναι οι Εποχές. Πρόκειται για έναν ξενοδοχειοξενώνα πολύ πολύ περιποιημένο και με τα όλα του, που το καλοκαίρι κοστίζει 80 ευρώ τη βραδιά. Τουλάχιστον εγώ τόσο το έκλεισα. Ακριβούτσικο, αν λάβεις υπόψη σου ότι πας βουνό καλοκαιριάτικα αλλά αν δείτε το site... κι εσείς θα τα δίνατε. Μία μέρα πριν την καλοκαιρινή μου άδεια έσπασα το πόδι μου και η Αμπελιώνα ακυρώθηκε. Η γυναίκα που συνεννοούμασταν στο τηλέφωνο ήταν ευγενέστατη. "Περαστικά, δεν πειράζει, εσείς να είσαστε καλά, συμβαίνουν αυτά" και τα λοιπά, ανθρώπινα πράγματα ελληνικά.

Μας επέστρεψε το ποσό της κράτησης (!!!), μου ευχήθηκε περαστικά, κι όλα αυτά από μια γυναίκα που ήξερες ότι δεν ήταν στην Αμπελιώνα, σε τηλέφωνο Αθήνας είχαμε καλέσει, και πιθανότατα ήταν μια γυναίκα που μάζι με τις κρατήσεις των "Εποχών" χειριζόταν και τις κρατήσεις άλλων ξενοδοχείων του ομίλου. Παρόλα αυτά χάρη σε αυτή τη γυναίκα η Αμπελιώνα μου είχε κάνει την καλύτερη εντύπωση αν και δεν είχα πάει ποτέ. Η ευγένεια αυτής της γυναίκας με είχε κερδίσει. Ήξερα ότι στις "Εποχές" θα πάω σίγουρα κάποια στιγμή.

Αυτά τον Αύγουστο.

Έφτασε ο Φλεβάρης και μιας και δεν είχαμε πάει κάποια εκδρομή μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων, αποφασίσαμε να ανέβουμε στο αυτοκίνητο κι όπου μας βγάλει. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η Αμπελιώνα. Με τους καφέδες και τις βόλτες στην Πελοπόννησο, καταλήξαμε στην Ανδρίτσαινα κατά τις 7μισι το βράδυ. Με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες αποφάσιΣΑ ότι θα πηγαίναμε στην Αμπελιώνα. Το είχα απωθημένο. Κι έτσι έγινε.

Φτάσαμε κατά τις 8μισι γιατί χάσαμε τον δρόμο.

Μπαίνοντας στο χωριό το σαγόνι χαλάρωσε
κι άρχισε να υπακούει στον νόμο της βαρύτητας...
Δεν έχετε δει τόσο περιποιημένο χωριό.
Σε λίγα μέτρα είδαμε τις "Εποχές".
Θαυμάσιο ξενοδοχείο.
Παρκάραμε και πήγαμε να ρωτήσουμε για δωμάτιο.

"Καλησπέρα σας έχετε δωμάτια;"
"Βεβαίως. Για πόσες μέρες;"
"Για σήμερα μόνο. Η τιμή του;"
"160 ευρώ"

Παύση... Μεγάλη παύση... Στο μυαλό μου αναβόσβηνε μια επιγραφή από νέον που έγραφε το νούμερο που μόλις είχα ακούσει και δίπλα είχε ένα ερωτηματικό και πολλά θαυμαστικά. Δηλαδή... πώς να το πω? Εντάξει, ωραία η Αμπελιώνα, δε λέω, αλλά ρε παιδιά όταν έχεις μείνει στην Misourina το "διαμάντι των Δολομιτών", δίπλα από την Cortina d' Ampezzo και έχεις πληρώσει 60 ευρώ τη βραδιά, ε, τα 160 στην Αμπελιώνα κάπως σου κάθονται.

Ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου πιάνει την σκέψη μας και μας λέει:

"Καταλαβαίνω... ίσως σας φαίνεται ακριβά,
η τιμή πάντως είναι αυτή που είναι..."
και προσθέτει το κορυφαίο
"...κι αν θέλετε κάτι φθηνότερο θα πρέπει να πάτε στην Ανδρίτσαινα".

Με άλλα λόγια, μας λέει ότι αν θέλετε να μην τρέχετε βραδιάτικα,
σκάστε τα 160 και τσιμουδιά.

Του απαντάω εγώ
"Ε, τι είναι η Ανδρίτσαινα; Μόνο 13 χιλιόμετρα είναι..."
μπας και ψαρώσει που θα χάσει τον πελάτη, ατάραχος αυτός,
ξεροκαταπίνω εγώ, φεύγουμε. Θα πηγαίναμε Ανδρίτσαινα.
Τα 160 δεν του τα έδινα και κυρίως μετά το εκβιαστικό που έκανε.

Όταν λέμε ότι οι Αγγελόπουλοι έχουν φτιάξει το χωριό, το εννοούμε. Το πρώτο που έφτιαξαν ήταν ένα καφεστιατόρειο. Όχι για εμπορικούς σκοπους αλλά καθαρά για πρακτικούς λόγους.

Σου λέει ο Αγγελόπουλος:
"Θέλω να φτιάξω το χωριό. Ωραία. Πού θα τρώνε όλοι αυτοί οι εργάτες;"

Πού; Στο καφεστιατόριο. Κι αυτό ήταν το πρώτο που έφτιαξε.

Πολύ χαρηκα όταν ακουσα αυτή την ιστορία. Πώς νατο κάνουμε; Δείχνει άνθρωπο νοικοκύρη. Το ονόμασε "Το μαγαζάκι του Σπύρου". Σπύρος λεγόταν ο μπαμπάς Αγγελόπουλος. Εγώ οδηγούσα όλη μέρα και πεινούσα σαν λύκος. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω επιτόπου να πάω στην Ανδρίτσαινα και για καλή μας τύχη ήταν τόσο λαμάκας ο υπέυθυνος στις "Εποχές" που μας έκανε τον εκβιασμό διαφορετικά μπορεί να τρώγαμε εκεί. Φεύγοντας είδαμε κάτι παιδιά που τους πιάσαμε την κουβέντα και μας είπαν για το μαγαζάκι του Σπύρου και εκεί πήγαμε.

Μπαίνοντας μιλήσαμε στην κυρά του κυρ Παντελή που έχει και διαχειρίζεται σήμερα το μαγαζάκι. Η γυναίκα μας ρώτησε το απλό: "πού θα μείνετε;" Της είπα ότι πήγαμε στις "εποχές" ότι ήταν πολύ ακριβά κι ότι θα πηγαίναμε Ανδρίτσαινα. Κι από δω και μετά απολαύσαμε Ελλάδα και λεβεντιά και φιλοξενεία σε όλο της το μεγαλείο.

"Μα καλά, δεν σας είπε για το Σχολείο;" μας λέει.
"Ποιο σχολείο;" της λέμε
"Το παλιό σχολείο. Είναι ξενώνας. Ο Αγγελόπουλος το έχει φτιάξει κι αυτό. Εδώ θα μείνετε. 40 ευρώ τη βραδιά."

Και ο τύπος στις "Εποχές" μας έλεγε ότι πρέπει να πάμε Ανδρίτσαινα!!

Κάποιος από κει κάτι λεει που δεντο πολυκατάλαβα να ειδοποιήσουν τον τύπο στις "Εποχές" μήπως είναι κλεισμένο το σχολείο και δεν έχει δωμάτια γιατί είχε έρθει κόσμος για ένα μνημόσυνο που γινόταν την επομένη και κάτι τέτοια. Πετάγεται ο κυπ Παντελής και λέει "Τι λες μωρέ; Εδώ θα μείνουν τα παιδιά, που να τρέχουν βραδιάτικα..." και κλεινει εκεί το θέμα.

Φάγαμε θεϊκά. Το κρασί του Παντελή δεν παίζεται. Κοιμηθήκαμε ονειρεμένα, ανάψαμε και τζάκι.

Αυτό που μένει απ' το ταξίδι; Ένα καμάρι για την λεβεντιά του κυρ Παντελή με μια στεναχώρια που είναι από μια γενιά παλαιότερη και μια ντροπή για την μικρότητα του 35άρη υπέυθυνου των "Εποχών" με μια λύπη που είναι από τη γενιά τη δικιά μου.

"Το Μαγαζάκι του Σπύρου"
Αμπελιώνα Μεσσηνίας
26260 23000

Ζητήστε του να μείνετε στον ξενώνα, στο παλιό σχολείο. Καλή φάση.