Circo

Όταν ήμουν μικρός είχε έρθει ένα τσίρκο σε ένα μεγάλο χωράφι απέναντι από το σπίτι μου. Οι πρώτοι που το πήραμε χαμπάρι φυσικά ήμασταν εμείς. Μια συμμορία δεκάχρονων οπλισμένων με φυσοκάλαμα που κυνηγούσαν περιστέρια, γάτες, λεωφορεία, περαστικά αυτοκίνητα, οτιδήποτε δεν ανήκε στην παρέα μας. Θυμάμαι ότι η τέντα του τσίρκου ήταν στημένη ήδη. Πίσω ακριβώς τα κλουβιά με τα ζώα. Πλησιάσαμε κοντά και είδαμε ένα σωρό ζώα που έως τότε τα βλέπαμε μόνο στη εγκυκλοπαίδεια. Κάποιος από το τσίρκο μας κυνήγησε και το βάλαμε στα πόδια. Το βράδυ πήγαμε όλοι μαζί, μαζί με τους γονείς μας φυσικά, να δούμε την παράσταση. Το θέαμα ήταν ασύλληπτο. Όλοι αυτοί οι περίεργοι χαρακτήρες, οι παλιάτσοι, οι ακροβάτες, οι νάνοι, το κορίτσι λάστιχο, ο θηριοδαμαστής με το λιοντάρι, οι ακροβάτες χαράχτηκαν στο μυαλό μου και ξεχάστηκαν.

Προς τιμή εκείνης της ημέρας στο τσίρκο, δέκα χρόνια αργότερα, παρακολουθούσα φανατικά στην τηλεόραση Βασίλη Λεβέντη, πρόεδρο Λεουτσάκο και «Αυτόφωρο», τη Χριστίνα Λουκά, την Τζένη Χειλουδάκη και την ερωτική της ιστορία με τον εισαγγελέα. Θυμάστε; Κι αργότερα... ο Ταμπάκης και όλα τα όργια που μάζευε και μαζεύει η Αννίτα, ο κάθε πικραμένος που καλούσε ο Μικρούτσικος... η λίστα είναι ατελείωτη. Μιλάμε για τα χρυσά χρόνια της ελληνικής τηλεόρασης. Η τάση να γίνεται κάθε είδους εξωτικό φρούτο ένας μικρός σταρ, ξεκίνησε τότε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αυτό, αν και είναι πάρα πολύ καλό για όλα αυτά τα φρούτα, είναι ακόμα καλύτερο για τους μανάβηδες της ελληνικής τηλεόρασης, λυτρωτικότατο για όλους εμάς και ενδεικτικό για τον χαρακτήρα του έθνους.

Είμαστε χαβαλέδες.

Αυτός είναι ο λόγος που στην Ελλάδα ποτέ δεν έγινε μαζικό ένα ακροαριστερό ή φασιστικό κίνημα, γι’ αυτό δεν υπάρχει φανατίλα με την κακή σημασια της λέξης. Το ούζο, ο καφές και το τάβλι –εισαγόμενα είδη, ήρθαν να συνοδέψουν με τον καλύτερο τρόπο τα εθνικά μας προϊόντα, τον ήλιο, την σκέψη αρα και την φιλοσοφική κουβέντα –εξαγόμενα είδη. Όταν μιλάς πολύ φτάνεις στην αλήθεια, όταν φτάνεις στην αλήθεια απομυθοποιείς.

Και μετά;
Τι μετά;

Μετά αρχίζεις να κάνεις πλάκα -τι άλλο να κάνεις με τέτοιο κράτος; Αν και είναι πολύ επιπόλαια αυτή η στάση, είναι η θέση του μέσου συμπολίτη μας. Δεν θα επεκταθώ, απλά θα πω ότι ο Έλληνας δεν παίρνει κανέναν στα σοβαρά, ο Έλληνας κάνει χαβαλέ.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για τα παραπάνω.
Το σίγουρο είναι ότι ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω, το βλέπεις, είναι ξεκάθαρο.
Είμαστε τσίρκο.
Είμαστε άξιοι της τύχης μας.