Ολη η αληθεια για τον Νeuclone

Ή
Μια σοβαρή χιουμοριστική βιογραφία
για έναν ανθρωπο που δεν είναι γνωστό αν υπήρξε ποτέ,
αλλά θα έπρεπε να υπάρξει...




Όταν φέρνει κανείς στο νου του την παιδική ηλικία αυτού του μεσογειακού πρίγκιπα, του Neuclone, η σκέψη του πάει στα παιδικά χρόνια όλων των τραγικών μορφών της Ιστορίας. Ο Neuclone, όπως ο Μωάμεθ, ο Καρλομάγνος, ο Φάουστ, ο Αριστοτέλης, ο Νεύτωνας, ο Αττίλας, ο Ναπολέοντας και άλλοι τέτοιοι με εντυπωσιακά ονόματα, μεγάλωσε πριν την ώρα του.

Μια παλιά οικογένεια, σ’ έναν παλιό πύργο, έφερε στον κόσμο μια νεαρή ψυχή έναν άγριο Μάρτη του προηγούμενου αιώνα. Εκεί τον έθρεψαν στιγμές φωτεινές και στιγμές τραγικές. Η στιγμή που όρισε την ρότα της απροσδόκητης ζωής του ήταν όταν ο παππούς του αυτοκτόνησε μπροστά του για μια ασήμαντη αφορμή. Τόσο ασήμαντη, που αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης για τουλάχιστον τρεις γενιές ιστορικών με minor στην ψυχανάλυση.

Δεν ξεφεύγει κανείς από την ανάμνηση αυτή, ακόμα κι όταν αυτοεξορίζεται. Προπαντός όταν αυτοεξορίζεται. Ο Neuclone για ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του (όταν θα εγκαταλείψει την πατρίδα για να ανακαλύψει το Νόημα) θα μείνει στραμμένος προς το Παρελθόν μεταμορφωμένο γι’ αυτόν σ’ έναν σκοτεινό μαγγανεύοντα θρύλο. Στα πρώιμα χρόνια θα σημειωθεί το γεγονός της ραγδαίας αύξησης της μυωπίας του - από 0.25 σε 4.50 βαθμούς μέσα σ’ ένα βράδυ- γεγονός που του καταδεικνύει από νωρίς ότι η οπτική με την οποία μπορείς να δεις την πραγματικότητα έχει διαφορετικό βαθμό καθαρότητας για τον καθένα.

Ο παράξενος τούτος πρίγκιπας υπήρξε ο φανατικότερος φίλος των πουλιών. Προικισμένος μ’ εκείνες τις δυνάμεις της ορμής προς τα ύψη, υπήρξε ο θαμώνας του χαμένου παραδείσου της παιδικής ηλικίας. Της ηλικίας που το ύψος δεν είναι ένας απόλυτος και συγκεκριμένος αριθμός, της ηλικίας που διακηρύσσει ότι είναι παρέκκλιση να παραδίδουμε την ψυχή μας στο φόβο.

Από νωρίς ο Neuclone αρχίζει να ζωγραφίζει αλλά και να γράφει. Προσπαθεί δηλαδή να ορίσει τον κόσμο με τα δύο αρχετυπικά εργαλεία. Οι πίνακές του, όπως και τα πρώτα του ποιήματα, είναι υποταγμένα στον Συμβολισμό. Δεκατριών μόλις χρονών, όταν όλοι του οι συμμαθητές παίζουν ακόμα μπάλα στα γηπεδάκια της γειτονιάς, αυτός αποφασίζει να κάψει δημόσια την περίφημη ζωγραφική συλλογή του «Τόσοι πίνακες... τσάμπα», ένα θεματικά ενιαίο ζωγραφικό έργο που ποτέ δεν μάθαμε πόσοι πίνακες το αποτελούσαν όπως ποτέ δεν μάθαμε και την αντικειμενική τους αξία. Έγκυρες πληροφορίες διαβεβαιώνουν πως κάθε πίνακας ήταν μια αφαιρετική απεικόνιση της ζωής του ποιητή εκείνη την περίοδο. Μαζί τους έκαψε και το πρώτο του δοκίμιο «Rolling Tones» έργο προφητικό στο οποίο αποκαλύπτεται το αδιέξοδο που θα αντιμετώπιζε η μουσική βιομηχανία αρκετά χρόνια μετά, καθώς και το "Ιφιγένεια εν Σταυροις" μια χριστιανορθόδοξη τραγωδία, ένα τραγικό αποτέλεσμα.

Πολυγραφότατος συνεχίζει με την γοητευτική και διάπυρη μουσικότητα του πεζού «Στο Σαν Τροπέ Ψένουν Αρνιά», αργότερα περνά στην πιο γυμνή και αιδήμονα κυνικότητα των ποιητικών συλλογών «Κάποιο Λάκο Έχει η Βέφα» και «Παλιοζωή, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία» και φαίνεται ότι τίποτα δεν τον σταματά. Από τότε κι ύστερα μας δίνει τα μαγευτικότερα δείγματα λόγου που όμως τελικά οδήγησαν τον ίδιο ξανά σε ένα ψυχολογικό αδιέξοδο. Αυτή τη φορά δεν θα καταστρέψει το έργο του, θα το ταχυδρομήσει σε άγνωστους παραλήπτες σε όλον τον κόσμο και θα περιμένει μια απάντηση, μια παρότρυνση, κάποια ανταπόκριση για 2 χρόνια. Δεν θα του απαντήσει κανείς, κανείς δεν ήξερε ελληνικά. Αυτό θα τον καταβάλει σοβαρά. Θα το λάβει ως απόρριψη.

Με ανοιχτή πληγή ξεκινά να γράφει ξανά μόνο που αυτή τη φορά ψάχνει φως και καταφύγιο, όχι στον δυστυχή και ταραγμένο κόσμο του εύκολου και ευκαιριακού έρωτα των λέξεων που επί σειρά ετών εξέθρεψε αυτόν τον δονκιχωτικό δημιουργό, μα στο δοξασμένο και ατελείωτο κόσμο της μεταφυσικής των νοημάτων και του κόσμου-πέρα-από-αυτό-που-βλέπουμε. Αργότερα, από την κρυφή ματιά στο μυστικό όραμα ο Neuclone θα περάσει στη σταθερότητα και το φως της αντικειμενικής πραγματικότητας. Η εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο -κάτι ασυνήθιστο για αυτόν μέχρι τότε- αποκτά σημασία χωρίς στεναγμούς ή δισταγμούς. Αναλογιζόμενος το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης δεν αντιστέκεται στην προοπτική να εξερευνήσει κάθε διαφορετική μικρή πραγματικότητα που κρύβεται στις πτυχές της υφηλίου.

Αποφασίζει να ακολουθήσει τα ατελείωτα διασταυρώμενα μονοπάτια του κόσμου. Μια μακρά πορεία αυτοσυνείδησης την οποία καταγράφει στο οδοιπορικό του ταξιδιού του «Να’ταν κι άλλα τέτοια», στη διάρκεια του οποίου βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικής πτώχευσης, ενώ, μέσα στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει τα πάθη του, αγγίζει ξανά την παράνοια.

Από την Αθήνα στο λιμάνι της Τύρου κι έπειτα στο Ρέι και τη Σαμαρκάνδη, ανεβαίνει βορειότερα ώσπου τα ίχνη του χάνονται στις οροσειρές του Παμίρ για περίπου τρία χρόνια. Τον βρίσκουμε ξανά όταν παντρεύεται την κόρη του προέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας σε μια όαση στη λεκάνη του Ταρίμ. Εκείνη την περίοδο, απελευθερωμένος πια από κάθε πάθος και στραμένος στην Επιστήμη εργάζεται πάνω σε μια πρωτότυπη θεωρία για την επίτευξη συμφιλίωσης ανάμεσα σε εχθρικές στρατιωτικές δυνάμεις. Έχει αρχίσει ήδη να νοσταλγεί την πατρίδα. Επίσης έχουν σχηματοποιηθεί πια ξεκάθαρα δύο πόλοι ένδιαφέροντος για τον Neuclone: από τη μία η τέχνη στην οποία καθρεφτίζεται το αδιέξοδο της εποχής, από την άλλη η πολιτική, η οποία ομογενοποιώντας την κοινωνία και αυτοματοποιώντας την παραγωγή έχει οδηγήσει στο καθρεφτιζόμενο αδιέξοδο.

Ο Neuclone αποφασίζει να πάρει τον δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα. Η αυξανόμενη νοσταλγία του έπαιξε κυρίαρχο ρόλο γι’ αυτή την απόφαση. Εμψυχωμένος από την γυναίκα του και μοναδική του μούσα, επιστρέφουν από έναν πολιτισμό όπου η θρησκεία έχει πεθάνει προ πολλού και η φιλοσοφία ψυχορραγεί, σε έναν άλλο όπου η φιλοσοφία έχει πεθάνει προ πολλού ενώ η θρησκεία ψυχορραγεί...

Επίσης, ευτυχώς, δεν τον θυμάται κανείς.

Μετά την παρέλευση ικανού χρόνου καθώς και των αναλόγων τηλεφωνημάτων του κόκκινου πυρηνικού πεθερού, πολιτικοί, κριτικοί τέχνης και όλος ο σαθρός αυτός κύκλος που ήταν και οι σφοδρότεροι επικριτές του, αντελήφθησαν αμέσως την αναμφισβήτητη αξία του έργου αυτού του ευγενή νέου, μεταμορφώθησαν ταχύτατα εις πραγματικοί του υποστηρικτές και θέλησαν να αναδείξουν αυτό το φλογερό ταλέντο. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν χρειάστηκε να γίνει ποτέ γιατί αυτό το "φλογερό ταλέντο" ο κόσμος το αντελήφθη νωρίτερα -όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως.

Ο Neuclone διακήρηξε τις θέσεις του Circollete, ενός κινήματος καλλιτεχνικής πολιτικής που μοναδικός σκοπός της ήταν να διάγει βίον αναχωρητικόν, γοητευτικό και αινιγματικό συνάμα που σε σύντομο χρονικό διάστημα προσδοκούσε να καθαρίσει την κοινωνία από την σήψη και την διαφθορά.

Το Circollete!

Μια συσπείρωση ανθρώπων, αποκαλυπτική κι ανεξιχνίαστη, όπως άλλωστε αρμόζει σε κάθε ομαδοποίηση με μια πρωτότυπη αισθητική θεωρία για
την πολιτεία και την αλητεία,
τους βουλευτές κα τους βολευτές,
τις νηστείες και τις ληστείες,
τα τάγματα και τα κατάγματα,
τους δασκάλους και τους κάλους,
το Ε.Σ.Υ και το Εγώ,
την ποίηση και την παγκοσμιοποίηση,
τον σοσιαλισμό και τον αυνανισμό,
τις διεθνείς σχέσεις και τις διεθνείς χέσεις.

Ο Neuclone στα πλαίσια αυτής της αισθητικής που κρίνει και κατακρίνει, αλλά και πέρα από αυτή, θα ριχτεί σε όλες τις μορφές δραστηριότητας συγχρόνως, ανίκανος να αφοσιωθεί σε μία μόνο. Θα υπερασπιστεί τον χαρακτήρα αυτόν σε μια εποχή υπερεξειδίκευσης.

Όπως μας λέει ο ίδιος, θέλει να ξεπεράσει το αγελαίο ενδιάμεσο αιωρούμενο άγονο και να φύγει προς την αποκάλυψη της μίας και μοναδικής Αλήθειας, συμπαρασύροντας όλους αυτούς που δεν γίνεται να κάνουν αλλιώς, αυτούς που αργά ή γρήγορα θα αποκρυπτογραφήσουν το νόημα για να ξεχυθούν και να προφητεύσουν την επιστροφή στις ρίζες.

Με όλα αυτά,
και άλλα χειρότερα απειλούσε ο Neuclone τους αμερικανούς κρανοφόρους κατακτητές που είχαν προκαλέσει φοβερές καταστροφές εις οικίον γεωγραφικόν διαμέρισμα εκείνον τον καιρό, έχοντες την αποκλειστικότητα της χρήσης κάτι παλαιών τενεκέδων, μεταπυρηνικών βλημάτων και ορισμένων εξελιγμένων βιδών και γλόμπων που τους ξεπούλησε κάποιος μπάρμπα-Ρόσας, ένας ναζί (που να μη ζει) από τα βόρεια. Ο Neuclone υπήρξε πρωτοπόρος εις την σύγκρουσιν αυτήν και προσωπικός αντίπαλος του Ντάλλα Ζιγκουάλα, πρώην πωλητή μεταχειρισμένων αμερικάνικων αυτοκινήτων και νυν πρωτοπαλίκαρου των αλαζόνων κρανοφόρων κατακτητών, επινοητής μιας πρωτότυπης πρακτικής για την αύξηση των πωλήσεων: έλεγε στους πελάτες του ασυναρτησίες κι αυτοί τον εκλιπαρούσαν να σταματήσει τάζοντάς του ό,τι θέλει.

Είναι γνωστόν ότι ανάμεσα σε αξιοπρεπείς και πολιτισμένους ανθρώπους δεν χωράνε ατιμίες, όμως ο Ντάλλας αποδείχθηκε μπαμπέσης, ένα κάθαρμα σωστό. Ενώ λοιπόν οι συγκρούσεις των δύο δυνατών ανδρών συνεχίζονταν πολιτισμένα, ανταλλάσσοντας πυρά, βρισιές, απειλές και απόψεις δια το ιστορικόν του θέματος, μίαν ημέρα με ελαφρά πνοή ανέμου κι ενώ αμφότεροι αποσύρονταν δια την μεσημεριανήν ανάπαυλα, ο Ντάλλας ο μπαμπέσης ρίχνει, χωρίς προειδοποίηση, μια πισώπλατη πετριά που βρήκε τον ευγενή πρίγκιπα κατακούτελα. Το παράδοξο που προκείπτει από τη σχέση "πισώπλατα-κατακούτελα" συνδυασμένο με την πρωτοφανή ευστοχία του Ντάλλα, σχολιάστηκε σε παραθύρια και μπαλκόνια, κι αυτή η παγκόσμια τάξη κουτσομπολιού, τα δαιμόνια σκουλήκια της μύτης, ανακάλυψαν ότι η πέτρα μάλλον ήταν τηλεκατευθυνόμενη από έναν σκουρόχρωμο -αιωρούμενο περιφερειακά της γης- κουβά με το όνομα ΔΙ.ΑΝΑ, ακρωνύμιο που σημαίνει ΔΙχως ΑΝΑστολές. Η ερμηνεία δεν θεωρήθηκε άστοχη ούτε από μεταγενέστερους, αντικειμενικότερους ιστορικούς αναλυτές.


Όπως και να ‘χει, το χτύπημα υπήρξε μοιραίο για τον ίδιο τον ποιητή και μια ανεπανόρθωτη εθνική απώλεια για μας τους υπολοίπους. Η αμνησία, η ολοκληρωτική καταστολή των νοητικών δυνάμεων αυτού του εμπνευσμένου εισηγητή της ιδέας των πανγαλαξιακών καμπαρε, έρχεται ως οιωνός για τα χρόνια που έπονται.

Ο κόσμος ξεχνάει τον κόσμο όπως τον ξέραμε. Τα θέατρα μετατρέπονται σε ιδρύματα της τρίτης ηλικίας, η πολιτική απαιτεί όλο και περισσότερο την επιείκεια των πολιτών, ο μεσαίωνας είναι και πάλι της μόδας, τα ναρκωτικά χρησιμοποιούνται από τις Αρχές ως μέσο κατεύνασης της οργής, της αγωνίας και της δημιουργικότητας. Ακόμη και η υπόθεση του ‘‘παγκόσμιου χωριού’’, το Διαδίκτυο, η θριαμβεύτρια επικοινωνία που συντρίβει την πραγματική κοινωνία με την εικονική της συρρίκνωση σε ένα πλατωνικό χωριουδάκι, τα πάντα και οι πάντες, προσπαθούν να ελέγξουν την αστάθεια της Ιστορίας, αστάθεια που ο λαμπρός πρίγκιπας υπερασπιζόταν στο όνομα των αναγεννησιακών ανθρώπων και των πολυδιάστατων δημιουργών.

Ο πρίγκιπας έφυγε πιστός στις αισθητικές αρχές τις οποίες είχε εισηγηθεί από την εποχή του Circollete και χάσαμε κάθε ίχνος της εκστατικής του αγάπης. Βέβαια, φήμες τον θέλουν πλήρως αναρρωμένο υπό την προστασία των εξεγερμένων ισλαμιστών που υπερασπίσθηκε έναντι του Ντάλλα ή κατ' άλλους να έχει αυτοκτονήσει βάζοντας μπουρλότο σε φιλικό εξοχικό όπου φιλοξενούταν με φόντο ένα μαγευτικό τοπίο, ή ακόμα, να είναι "χαμένος" λόγω της αμνησίας του δουλεύοντας μες τη σιωπή των κορναρισμάτων της Αθήνας ως επιφανές μέλος μιας κοινωνίας διεθνών ληστών.

Επίσημα δεν υπάρχει κανένα σημάδι από τον διανοούμενο καλλιτέχνη που τάραξε τα νερά των ιατρικών κύκλων με τις σεξουαλικές του επιδόσεις, που είχε κολλητούς τους Transformers και τον Action Man, που στηλίτευσε γνωστούς έκφυλους νεοφιλελεύθερους σοσιαλιστές, που αγκάλιασε κάθε αδύναμο αλλά και αγάπησε βαθύτατα τους πάντες στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει το χαμένο τους χαμόγελο...

Neuclone, κάποιοι θα σε θυμούνται για πάντα.


Σημείωση:
Ο Neuclone είχε ζητήσει να γραφεί στην τελευταία του κατοικία «Ένας κλόουν χωρίς σύνορα». Δεν είναι γνωστό αν πραγματοποιήθηκε η επιθυμία του, γιατί δεν είναι γνωστό αν έχει μεταβεί στην τελευταία του κατοικία -που και να έχει, δεν είναι γνωστό που βρίσκεται. Γενικώς δεν είναι γνωστό τίποτα ούτε καν αυτός. Μόνο εσεις που διαβάσατε ως εδώ ξέρετε γι' αυτήν την ξεχωριστή προσωπικότητα.