Οταν ο ερεθισμος γινεται εθισμος

Το θύμα.
Ένας ξεκομμένος προσωπικός μύθος που κατασκευάζει καθένας για τον εαυτό του σε περιόδους υπερβολικής δύναμης ή αδυναμίας. Σε κάθε περίπτωση το θύμα θεωρεί ότι δεν του αξίζει τίποτε από τα δύο και φτιάχνει μια ιστορία για να μείνει στην Ιστορία αυτή η αδικία. Γίνεται ο δαίμονας με την απωθητική φωνή που διώχνει τα πάντα. Ως γνωστόν η απώθηση είναι η γνωστή μαύρη τρύπα που τα ελκύει τους πάντες και τα πάντα για να τα τσακίσει στην κοιλιά της.


Είναι αλήθεια πως χρειάζεται γερό μεθύσι κι ίσως μια διάθεση γι’ απάτη -πάντα με άξονα το απόλυτα προσωπικό συμφέρον- για να ερωτευθεί κάποιος, τόσο ή έτσι, ώστε τελικά να νιώσει θύμα του έρωτά του. Πού αλλού θα μπορούσε να γεννηθεί ο έρωτάς του αν όχι π.χ. σε ένα πάρτι με σαμπάνια και διάφορες εξωτικές ουσίες που η κατανάλωσή τους τραβάει σε μάκρος; Εκεί που ο συνουσιασμός των τάξεων παίρνει χώρο και ο κλασικότερος μύθος κερδίζει τον χρόνο.

Όταν η στέρηση συνουσιάζεται τον άοσμο ιδρώτα και την φτιασιδωμένη σάρκα, αποδεικνύεται ότι ίσως και να είναι έρωτας τελικά. Έρωτας όχι αγάπη.

Μέσα σ’ αυτό το χρώμα, αυτή την ώρα, όταν οι σάλπιγγες ζητωκραυγάζουν την άφιξη του βασιλιά -για μια νύχτα, αρκεί να μη μείνουν μόνοι- οι διεστραμμένες διακλαδώσεις και αναστροφές τού χρόνου, εξακολουθούν πεισματικά να διατηρούν εκείνη την διακριτή εφηβική οξύτητα στη χροιά μιας φωνής παρολίγον σαράντα Μαΐων.

Το χειρότερο: αν πάρεις σοβαρά αυτή την απάτη ακολουθούν τα Δάκρυα χωρίς Γέλιο.
Το μυστήριο της ζωής γίνεται το αποκλειστικό εργαλείο των απανταχού θηλυκών του πλανήτη και χρησιμοποιείται ως κυματοθραύστης απέναντι στη χαρά και την ύπαρξη. Τόσο τρομακτικό όσο και μυστηριώδες ώστε να μην είναι δυνατόν να αποτελέσει πηγαία έκφραση και φλογερή ελπίδα παρά μόνο ένα συμπαντικό τηλεχειριστήριο των πάντων.
Το Γέλιο, αυτή η φάρσα, η τρικλοποδιά στο νόμο της εξέλιξης, τα χριστούγεννα χωρίς χειμώνα, ο ισχυρότερος θεός, κατευθείαν στην καρμανιόλα για χάρη μιας οπής.

Έπειτα συνωμοσίες, η μία μετά την άλλη.
Συνωμοτούμε όταν θέλουμε να σχεδιάσουμε, να προλάβουμε το μέλλον. Τι νόημα μπορεί να έχει λοιπόν η ερμηνεία της παλάμης π.χ., αν όχι την υπονόμευση του απροόπτου όπως είναι το "tea to room 2" που θα σε κάνει να ξεκαρδιστείς στα γέλια;
Πώς νιώθει άραγε κάθε κοπέλα της πρώτης ευκαιρίας όταν ξυπνά σε μια άγνωστη αγκαλιά;
Πώς θα ήταν αν ο ήλιος έφτανε στην καρδιά της;
Πώς θα έμοιαζε αν αφιέρωνε όλη της την ζωή εξερευνώντας τα όρια των ανοχών της;

Μήπως αυτού του είδους της σύγχονης απελευθέρωσης δεν είναι η άλλη όψη της δειλίας;
Μήπως αυτή η "απελευθέρωση" δεν είναι το νόμισμα που πληρώνει το κόστος της κάθε διάλυσης, τελικά;

Δεν υπάρχουν θύματα. Μόνο επιλογές.

Αν και κλισέ, είναι η αλήθεια.


.-