O Dostoevsky ήταν μεγάλος. Όχι μόνο για τα βιβλία που έγραψε αλλά και για τις προφητικές του ικανότητες. Ο άνθρωπος τα είδε όλα. Γεννήθηκε το 1821 και πέθανε το 1881. Έζησε μες στη φτώχια και τη μιζέρια. Καθημερινά, έβλεπε τον λαό να φουσκώνει, να αγανακτεί ενάντια στον τσάρο. Και το μάντεψε. "Θα γίνει επανάσταση" σου λέει, "δεν μπορεί να τραβήξει άλλο αυτή η κατάσταση". Σκέφτεται λοιπόν ποιος θα πάρει την εξουσία. "Οι κόκκινοι μάλλον". Προβληματίζεται γιατί κάτι έχει πάρει το αυτί του περί κοινοκτημοσύνης και κουραφέξαλα που λένε αυτοί εκείνο τον καιρό και συνεχίζει "Ναι όμως αυτό το σύστημα είναι τελείως διαφορετικό από όλου του υπόλοιπου κόσμου. Τι θα γίνει σε αυτή την περίπτωση; Η Ρωσία θα απομονωθεί. Και μετά;"
Σκέφτεται, σκέφτεται, σκέφτεται και καταλήγει στη μνημειώδη φράση του:
"Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο"
Η ατάκα είναι κλασική. Μετά το "μολών λαβέ" είναι η καλύτερη ατάκα που έχω ακούσει.
Γιατί; Μα είναι προφανές.
Σου λέει ο Dostoevsky:
"Όλοι αυτοί οι αφελείς χωριάτες θα επαναστατήσουν εναντίον του τσάρου. Δεν μπορεί, κάποιος μάγκας θα βρεθεί να πάρει την εξουσία. Αν είναι καλός, θα τον φάνε. Αν είναι κάθαρμα θα τα καταφέρει. Όπως και να 'χει μόνο ένα κάθαρμα θα κυβερνήσει στο τέλος. Επειδή όλοι αυτοί θα έχουν επαναστατήσει, προκειμένου να είναι όλοι ίσοι, πράγμα αδύνατον, ταυτό το κάθαρμα θα τους δώσει μια επίπλαστη ισότητα. Με άλλα λόγια, θα κάνει πρότυπα τους χειρότερους/ασχημότερους/ηλιθιότερους/εργατικότερους κ.λπ. και όλοι θα είναι ευτυχισμένοι. Οι μεν γιατί είναι όλα αυτά τα παραπάνω, οι δε γιατί δεν είναι και περνούν καλύτερα. Έτσι θα τους έχει όλους με το μέρος του. Ωραία ως εδώ."
Κι έτσι έγινε. Έχετε δει πίνακες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού; Ναι. Ωραία. Θυμάστε το γυναικείο πρότυπο της σοσιαλιστικής κοινωνίας; Μήπως κάποια στιγμή απόλαυσης ή ξεκούρασης ή ανάπαυσης; Οτιδήποτε όμορφο; Η απάντηση είναι ένα βροντερό "ΌΧΙ".
Συνεχίζοντας τον συλλογισμό του ο Dostoevsky σκέφτηκε:
"Με τις γυναίκες όμως τι θα γίνει;Φυσικά δεν θα κάνουν πρότυπο τα σωματικά προσόντα αλλά τις ψυχικές αρετές. Δηλαδή; Θα προωθηθούν ως πρότυπα μεγαλόσωμες, εργατικές, δυνατές γυναίκες. Και με τέτοια πρότυπα όλες αυτές οι πανέμορφες κοπέλες που έχουμε στην πατρίδα μας τι ικανοποίηση θα έχουν;"
"Δεν θα έχουν ικανοποίηση, θα έχουν πέραση! Θα αρέσουν," υπέθεσε ο Dostoevsky ότι θα σκεφτεί ο ηγέτης του καθεστώτος. "Αυτό όμως είναι λάθος!" συμπέρανε ο Dostoevsky.
"Όλες αυτές θα στρέψουν τα μάτια τους στη δύση" σου λέει. "Και με τέτοια επιρροή που έχει το γυναικείο φύλο στο ανδρικό σίγουρα τα πράγματα δεν θα μείνουν για πολύ έτσι και θα πέσει το καθεστώς."
Άρα πού καταλήγουμε; "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο". Στη Σοβιετική Ένωση αναφερόταν ο μεγάλος Dostoevsky.
Δεν είχε δίκιο;
Πόσο άντεξε το καθεστώς; 70 χρόνια;
Ενάντια σε τόσες γυναίκες;
...και πολύ κράτησε.
24 Ιαν 2007
23 Ιαν 2007
Ο Παππούς Γιάννης
Δεν είδα την Πίνδο μετά από τον πόλεμο. Δεν πήγα στην Ιταλία. Δεν μελέτησα αρκετά την Ιστορία. Δεν έμαθα να πιλοτάρω. Δεν αγόρασα ποτέ ένα τηλεσκόπιο. Δεν έμαθα κλαρίνο, δεν έγραψα ποίηση, δεν έμαθα μια ξένη γλώσσα. Δεν έβαλα αρκετά στην άκρη. Δεν πέρασα αρκετό χρόνο με τα παιδιά. Δεν ήμουν δίκαιος στη μοιρασιά της περιουσίας. Παντρεύτηκα νωρίς. Δεν παντρεύτηκα αυτή που ερωτεύτηκα, ακόμα έχω τη φωτογραφία της στο πορτοφόλι μου. Δεν με συγχώρησαν οι γονείς μου. Δεν είχα χρόνο. Δεν έχω χρόνο. Ο χρόνος τελείωσε...
22 Ιαν 2007
Circo
Όταν ήμουν μικρός είχε έρθει ένα τσίρκο σε ένα μεγάλο χωράφι απέναντι από το σπίτι μου. Οι πρώτοι που το πήραμε χαμπάρι φυσικά ήμασταν εμείς. Μια συμμορία δεκάχρονων οπλισμένων με φυσοκάλαμα που κυνηγούσαν περιστέρια, γάτες, λεωφορεία, περαστικά αυτοκίνητα, οτιδήποτε δεν ανήκε στην παρέα μας. Θυμάμαι ότι η τέντα του τσίρκου ήταν στημένη ήδη. Πίσω ακριβώς τα κλουβιά με τα ζώα. Πλησιάσαμε κοντά και είδαμε ένα σωρό ζώα που έως τότε τα βλέπαμε μόνο στη εγκυκλοπαίδεια. Κάποιος από το τσίρκο μας κυνήγησε και το βάλαμε στα πόδια. Το βράδυ πήγαμε όλοι μαζί, μαζί με τους γονείς μας φυσικά, να δούμε την παράσταση. Το θέαμα ήταν ασύλληπτο. Όλοι αυτοί οι περίεργοι χαρακτήρες, οι παλιάτσοι, οι ακροβάτες, οι νάνοι, το κορίτσι λάστιχο, ο θηριοδαμαστής με το λιοντάρι, οι ακροβάτες χαράχτηκαν στο μυαλό μου και ξεχάστηκαν.
Προς τιμή εκείνης της ημέρας στο τσίρκο, δέκα χρόνια αργότερα, παρακολουθούσα φανατικά στην τηλεόραση Βασίλη Λεβέντη, πρόεδρο Λεουτσάκο και «Αυτόφωρο», τη Χριστίνα Λουκά, την Τζένη Χειλουδάκη και την ερωτική της ιστορία με τον εισαγγελέα. Θυμάστε; Κι αργότερα... ο Ταμπάκης και όλα τα όργια που μάζευε και μαζεύει η Αννίτα, ο κάθε πικραμένος που καλούσε ο Μικρούτσικος... η λίστα είναι ατελείωτη. Μιλάμε για τα χρυσά χρόνια της ελληνικής τηλεόρασης. Η τάση να γίνεται κάθε είδους εξωτικό φρούτο ένας μικρός σταρ, ξεκίνησε τότε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αυτό, αν και είναι πάρα πολύ καλό για όλα αυτά τα φρούτα, είναι ακόμα καλύτερο για τους μανάβηδες της ελληνικής τηλεόρασης, λυτρωτικότατο για όλους εμάς και ενδεικτικό για τον χαρακτήρα του έθνους.
Είμαστε χαβαλέδες.
Αυτός είναι ο λόγος που στην Ελλάδα ποτέ δεν έγινε μαζικό ένα ακροαριστερό ή φασιστικό κίνημα, γι’ αυτό δεν υπάρχει φανατίλα με την κακή σημασια της λέξης. Το ούζο, ο καφές και το τάβλι –εισαγόμενα είδη, ήρθαν να συνοδέψουν με τον καλύτερο τρόπο τα εθνικά μας προϊόντα, τον ήλιο, την σκέψη αρα και την φιλοσοφική κουβέντα –εξαγόμενα είδη. Όταν μιλάς πολύ φτάνεις στην αλήθεια, όταν φτάνεις στην αλήθεια απομυθοποιείς.
Και μετά;
Τι μετά;
Μετά αρχίζεις να κάνεις πλάκα -τι άλλο να κάνεις με τέτοιο κράτος; Αν και είναι πολύ επιπόλαια αυτή η στάση, είναι η θέση του μέσου συμπολίτη μας. Δεν θα επεκταθώ, απλά θα πω ότι ο Έλληνας δεν παίρνει κανέναν στα σοβαρά, ο Έλληνας κάνει χαβαλέ.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για τα παραπάνω.
Το σίγουρο είναι ότι ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω, το βλέπεις, είναι ξεκάθαρο.
Είμαστε τσίρκο.
Είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Προς τιμή εκείνης της ημέρας στο τσίρκο, δέκα χρόνια αργότερα, παρακολουθούσα φανατικά στην τηλεόραση Βασίλη Λεβέντη, πρόεδρο Λεουτσάκο και «Αυτόφωρο», τη Χριστίνα Λουκά, την Τζένη Χειλουδάκη και την ερωτική της ιστορία με τον εισαγγελέα. Θυμάστε; Κι αργότερα... ο Ταμπάκης και όλα τα όργια που μάζευε και μαζεύει η Αννίτα, ο κάθε πικραμένος που καλούσε ο Μικρούτσικος... η λίστα είναι ατελείωτη. Μιλάμε για τα χρυσά χρόνια της ελληνικής τηλεόρασης. Η τάση να γίνεται κάθε είδους εξωτικό φρούτο ένας μικρός σταρ, ξεκίνησε τότε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αυτό, αν και είναι πάρα πολύ καλό για όλα αυτά τα φρούτα, είναι ακόμα καλύτερο για τους μανάβηδες της ελληνικής τηλεόρασης, λυτρωτικότατο για όλους εμάς και ενδεικτικό για τον χαρακτήρα του έθνους.
Είμαστε χαβαλέδες.
Αυτός είναι ο λόγος που στην Ελλάδα ποτέ δεν έγινε μαζικό ένα ακροαριστερό ή φασιστικό κίνημα, γι’ αυτό δεν υπάρχει φανατίλα με την κακή σημασια της λέξης. Το ούζο, ο καφές και το τάβλι –εισαγόμενα είδη, ήρθαν να συνοδέψουν με τον καλύτερο τρόπο τα εθνικά μας προϊόντα, τον ήλιο, την σκέψη αρα και την φιλοσοφική κουβέντα –εξαγόμενα είδη. Όταν μιλάς πολύ φτάνεις στην αλήθεια, όταν φτάνεις στην αλήθεια απομυθοποιείς.
Και μετά;
Τι μετά;
Μετά αρχίζεις να κάνεις πλάκα -τι άλλο να κάνεις με τέτοιο κράτος; Αν και είναι πολύ επιπόλαια αυτή η στάση, είναι η θέση του μέσου συμπολίτη μας. Δεν θα επεκταθώ, απλά θα πω ότι ο Έλληνας δεν παίρνει κανέναν στα σοβαρά, ο Έλληνας κάνει χαβαλέ.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για τα παραπάνω.
Το σίγουρο είναι ότι ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω, το βλέπεις, είναι ξεκάθαρο.
Είμαστε τσίρκο.
Είμαστε άξιοι της τύχης μας.
20 Ιαν 2007
Φτωχος ο ερωτας των επετειων - πριν
Aυτό που τράβηξε το βλέμμα του πάνω της όταν την είδε για πρώτη φορά σε εκείνο το μοδάτο club ήταν οι αλαζονικοί γοφοί της και η αυτοπεποίθηση με την οποία τους επιδείκνυε. Εκείνα τα χρόνια όλοι έπαιρναν τους δρόμους χωρίς καμία προκατάληψη βάζοντας στην μπάντα τα κριτήρια της μόδας. Ως τέτοιος δεν υπήρχε κανένας λόγος να βρίσκεται στο hot spot της πόλης -ήταν καθαρά θέμα τύχης. Η αδύνατη σιλουέτα μιας άγνωστης με αναμφισβήτητες χορευτικές ικανότητες, τα λαμπερά μακριά μαλλιά της, τα μακριά της δάχτυλα, το μελίχρυσο χρώμα της επιδερμίδας, κάτι από όλα αυτά ή όλα μαζί φούσκωναν το στέρνο του βλέποντάς την. Ήταν κάτι που είχε καιρό να νιώσει ή, αν θέλετε, ήταν κάτι που είχε ανάγκη να νιώσει.
Αυτή η τύχη -μοίρα για κάποιους άλλους- τον είχε παραλύσει ώσπου ήρθε αυτή και τον ρώτησε κάτι που δεν έχει πια καμιά σημασία. Ο έρωτας όμως είναι μια επικίνδυνη παγίδα, χειρότερη από την αδράνεια όπως τουλάχιστον νόμιζε ως τότε.
Σε αυτές τις περιπτώσεις τα βλέμματα δημιουργούν έναν χώρο που φτάνει μόνο για δύο. Ξέρετε. Όταν πια είχαν ανταλλάξει τις πρώτες λέξεις γνωριμίας και πολλά τέτοια βλέμματα, άρχισαν να διακρίνονται οι λέξεις που α υ τ ή άφηνε να πλανηθούν στον χώρο, τον δικό τους χώρο, αυτόν που είχε δημιουργήσει μια αναμφισβήτητη έλξη, ο μαγνητισμός των βλεμμάτων, ο ενθουσιασμός δύο ανθρώπων που αρχίζουν να ελπίζουν ότι ίσως και να βρήκαν -σ’ αυτόν τον άγνωστο του πάρτι- λίγο από τον εαυτό που έχουν χάσει εδώ και καιρό.
Με τη μυρωδιά της να γεμίζει τον αέρα, άρχισε να του μιλάει για όλους τους άντρες που περνούσαν ή είχαν περάσει από τη ζωή της, χρησιμοποιώντας αυτόν τον χυδαίο τρόπο για να του δείξει την επιφυλακτικότητά της απέναντι σ’ αυτό που αργότερα θα ονόμαζε "μοιραίο". Το ακαταμάχητο μυστικό μιας μοναχικής γυναίκας. Του μιλούσε για το αδιαπραγμάτευτο της ανεξαρτησίας της, για την κακή της τύχη, για τις μοναχικές καταιγίδες του χειμώνα, για τις σχέσεις της και την προσωπική της υπερηφάνεια και άλλες λέξεις, λέξεις, λέξεις. Λέξεις που χτύπαγαν στην συγκαταβατικότητα ενός κουφού κεραυνοβολημένου και πέθαιναν λόγω υψηλής τάσης. Από εκείνη τη στιγμή έως και αργότερα στο σπίτι της, αυτός, προτιμούσε να μυρίζει αυτή την αποδιοργανωτική μυρωδιά που γέμιζε τον αέρα, παρά να προσέχει τις λέξεις. Οι λέξεις ήταν οι μαύρες κάργιες που τον τύλιγαν και να τον διαιρούσαν στα κουτάκια του μυαλού του, αυτό που ονομάζεται ορθολογισμός και συνεπώς φόβος.
Ερωτευμένος.
Μια από τις μεγάλες λέξεις που χρησιμοποιούνταν απερίσκεπτα εκείνο τον καιρό της πρώτης γνωριμίας. Η λέξη με την πιο επιπόλαια δημοσιότητα, το όνειρο που περιμένει, οι άνθρωποι που επιμένουν, μια αυτοαναφορική κατάσταση, η ενστικτώδικη τάση για παραφορά ή κατρακύλα.
"Τα έχω με ένα παιδί. Τον λένε Τάδε" του είπε μετά από μερικές μέρες.
Παύση.
Μεγάλη παύση.
"Έχουμε επέτειο σήμερα" συμπλήρωσε.
Και αρχίσε να μιλάει ξανά, μέχρι που της τελείωσε ο αέρας.
Κοιτάζονται πονηρά. Του χαμογελάει, βάζουν τα γέλια.
Η κατάληξη ενός ακατανόητου μονολόγου που δεν οδηγεί πουθενά εκτός ίσως προς μια ομολογία πάθους κατά την οποία τα φώτα χαμηλώνουν και τα σώματα κινούνται προς το στρώμα των μυστικών ήχων.
Ξάπλωσαν και άρχισαν να γράφουν μια από τις ομορφότερες ιστορίες που έχει γράψει ο ιδρώτας πάνω στα σεντόνια.
Αυτή η τύχη -μοίρα για κάποιους άλλους- τον είχε παραλύσει ώσπου ήρθε αυτή και τον ρώτησε κάτι που δεν έχει πια καμιά σημασία. Ο έρωτας όμως είναι μια επικίνδυνη παγίδα, χειρότερη από την αδράνεια όπως τουλάχιστον νόμιζε ως τότε.
Σε αυτές τις περιπτώσεις τα βλέμματα δημιουργούν έναν χώρο που φτάνει μόνο για δύο. Ξέρετε. Όταν πια είχαν ανταλλάξει τις πρώτες λέξεις γνωριμίας και πολλά τέτοια βλέμματα, άρχισαν να διακρίνονται οι λέξεις που α υ τ ή άφηνε να πλανηθούν στον χώρο, τον δικό τους χώρο, αυτόν που είχε δημιουργήσει μια αναμφισβήτητη έλξη, ο μαγνητισμός των βλεμμάτων, ο ενθουσιασμός δύο ανθρώπων που αρχίζουν να ελπίζουν ότι ίσως και να βρήκαν -σ’ αυτόν τον άγνωστο του πάρτι- λίγο από τον εαυτό που έχουν χάσει εδώ και καιρό.
Με τη μυρωδιά της να γεμίζει τον αέρα, άρχισε να του μιλάει για όλους τους άντρες που περνούσαν ή είχαν περάσει από τη ζωή της, χρησιμοποιώντας αυτόν τον χυδαίο τρόπο για να του δείξει την επιφυλακτικότητά της απέναντι σ’ αυτό που αργότερα θα ονόμαζε "μοιραίο". Το ακαταμάχητο μυστικό μιας μοναχικής γυναίκας. Του μιλούσε για το αδιαπραγμάτευτο της ανεξαρτησίας της, για την κακή της τύχη, για τις μοναχικές καταιγίδες του χειμώνα, για τις σχέσεις της και την προσωπική της υπερηφάνεια και άλλες λέξεις, λέξεις, λέξεις. Λέξεις που χτύπαγαν στην συγκαταβατικότητα ενός κουφού κεραυνοβολημένου και πέθαιναν λόγω υψηλής τάσης. Από εκείνη τη στιγμή έως και αργότερα στο σπίτι της, αυτός, προτιμούσε να μυρίζει αυτή την αποδιοργανωτική μυρωδιά που γέμιζε τον αέρα, παρά να προσέχει τις λέξεις. Οι λέξεις ήταν οι μαύρες κάργιες που τον τύλιγαν και να τον διαιρούσαν στα κουτάκια του μυαλού του, αυτό που ονομάζεται ορθολογισμός και συνεπώς φόβος.
Ερωτευμένος.
Μια από τις μεγάλες λέξεις που χρησιμοποιούνταν απερίσκεπτα εκείνο τον καιρό της πρώτης γνωριμίας. Η λέξη με την πιο επιπόλαια δημοσιότητα, το όνειρο που περιμένει, οι άνθρωποι που επιμένουν, μια αυτοαναφορική κατάσταση, η ενστικτώδικη τάση για παραφορά ή κατρακύλα.
"Τα έχω με ένα παιδί. Τον λένε Τάδε" του είπε μετά από μερικές μέρες.
Παύση.
Μεγάλη παύση.
"Έχουμε επέτειο σήμερα" συμπλήρωσε.
Και αρχίσε να μιλάει ξανά, μέχρι που της τελείωσε ο αέρας.
Κοιτάζονται πονηρά. Του χαμογελάει, βάζουν τα γέλια.
Η κατάληξη ενός ακατανόητου μονολόγου που δεν οδηγεί πουθενά εκτός ίσως προς μια ομολογία πάθους κατά την οποία τα φώτα χαμηλώνουν και τα σώματα κινούνται προς το στρώμα των μυστικών ήχων.
Ξάπλωσαν και άρχισαν να γράφουν μια από τις ομορφότερες ιστορίες που έχει γράψει ο ιδρώτας πάνω στα σεντόνια.
19 Ιαν 2007
Καποια σπερματοζωαρια γινονται σκουληκια
Ξέρετε ότι ο πρώτος άνθρωπος που είδε σπερματοζωάρια στο μικροσκόπιο ήταν ο Leeuwenhoek;
Και ξέρετε σαν τι του φάνηκαν;
Σαν σκουλήκια.
Μετά από χρόνια ερευνών ο ίδιος επιστήμονας διαπίστωσε ότι το αρσενικό σπερματοζωάριο κολυμπά πιο γρήγορα. Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το συμπέρασμα του Leeuwenhoek είναι ένα πολύ εύστοχο σχόλιο για τον χαρακτήρα κάθε άντρα. Ένα σπερματοζωάριο που θέλει να αποδείξει στο σύμπαν ότι κολυμπά πιο γρήγορα από όλα τα άλλα.
Κι αυτό, στο επίπεδο ενός συμβολισμού ή μιας απλούστευσης, είναι οπωσδήποτε θετικό. Υπεραμύνομαι του δικαιώματος που έχει κάθε άνθρωπος, πόσο μάλλον ένας άντρας ως πιο ανταγωνιστικό όν, να είναι καλύτερος από τους άλλους.
Τα πράγματα περιπλέκονται για κάποιους.
Για εκείνους που δεν επαληθεύεται μόνο η επιστημονική παρατήρηση του κυρίου Leeuwenhoek (κολύμπι), αλλά και η εντύπωσή του (σκουλήκι). Είναι κρίμα να θεωρείται κάποιος ενήλικος άνθρωπος και ουσιαστικά να μην έχει εξελιχθεί καθόλου από την εποχή που ήταν σπερματοζωάριο δηλαδή να γίνεται "σκουλήκι" προκειμένου να είναι αυτός που θα φτάσει εκεί που θέλουν όλοι.
Και ξέρετε σαν τι του φάνηκαν;
Σαν σκουλήκια.
Μετά από χρόνια ερευνών ο ίδιος επιστήμονας διαπίστωσε ότι το αρσενικό σπερματοζωάριο κολυμπά πιο γρήγορα. Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το συμπέρασμα του Leeuwenhoek είναι ένα πολύ εύστοχο σχόλιο για τον χαρακτήρα κάθε άντρα. Ένα σπερματοζωάριο που θέλει να αποδείξει στο σύμπαν ότι κολυμπά πιο γρήγορα από όλα τα άλλα.
Κι αυτό, στο επίπεδο ενός συμβολισμού ή μιας απλούστευσης, είναι οπωσδήποτε θετικό. Υπεραμύνομαι του δικαιώματος που έχει κάθε άνθρωπος, πόσο μάλλον ένας άντρας ως πιο ανταγωνιστικό όν, να είναι καλύτερος από τους άλλους.
Τα πράγματα περιπλέκονται για κάποιους.
Για εκείνους που δεν επαληθεύεται μόνο η επιστημονική παρατήρηση του κυρίου Leeuwenhoek (κολύμπι), αλλά και η εντύπωσή του (σκουλήκι). Είναι κρίμα να θεωρείται κάποιος ενήλικος άνθρωπος και ουσιαστικά να μην έχει εξελιχθεί καθόλου από την εποχή που ήταν σπερματοζωάριο δηλαδή να γίνεται "σκουλήκι" προκειμένου να είναι αυτός που θα φτάσει εκεί που θέλουν όλοι.
18 Ιαν 2007
Ινδιανος, Μεξικανος, Καταδικος
Όταν ήμουν μικρός, τις απόκριες, πάντα ντυνόμουν Ινδιάνος.
Ο φίλος μου ο Παναγιώτης ντυνόταν Μεξικάνος,
ο φίλος μου ο Νίκος ντυνόταν Kατάδικος.
Δεν ξέρω γιατί μου άρεσε να ντύνομαι Ινδιάνος... Αν και όλες οι ταινίες τους παρουσίαζαν ως τους κακούς της ιστορίας, ήμουν πάντα με το μέρος τους. Ήταν άγριοι, τα άλογά τους δεν είχαν σέλα, μιμούνταν φωνές πουλιών, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ''καμπόηδων''.
Επιπλέον, το μεγάλο μου μίσος στο σχολείο, ο μεγάλος αντίπαλος την ώρα του προαυλίου, ο Άγγελος, μια τάξη μεγαλύτερός μου και με τον οποίο πλακωνόμουν συνέχεια και συνήθως τις έτρωγα, τις απόκριες ντυνόταν καμπόης.
Μια χρονιά, απόκριες ήταν γιατί ήμασταν ντυμένοι με τις στολές, ο Άγγελος άρχισε πάλι τις απειλές και τους τσαμπουκάδες όπως έκανε σχεδόν κάθε μέρα. Εκείνη τη μέρα δεν την ξεχνάω. Ορμάω πάνω του και του ρίχνω τέτοιο βρομόξυλο που δεν με ενόχλησε ποτέ ξανά. Με ενόχλησε βέβαια το ξύλο που έφαγα από τον πατέρα μου γιατί ο δικός του πατέρας (μπάτσος), ήρθε σπίτι μας, έκανε παράπονα και ο δικός μου με τσάκισε.
Τα χρόνια πέρασαν, και τόσο με τον Άγγελο όσο και με όλα τα παιδιά από τότε χάθηκα. Όχι όμως και με τους φίλους μου. Οι Αποκριές είχαν γίνει κάτι σαν τυπικό για μας -εξακολουθούσαμε να ντυνόμαστε το ίδιο. Εγώ Ινδιάνος, ο Παναγιώτης Μεξικάνος, ο Νίκος Κατάδικος.
Σημειωτέον, εγώ κάνω ένα άγριο επάγγελμα, ο Παναγιώτης κάνει το ίδιο επάγγελμα αλλά όλως περιέργως είναι χαλαρός, ο Νίκος γυρίζει όλο τον κόσμο, είναι ορκισμένος εργένης, φαντάζομαι ότι έχει μανία με την ελευθερία. Του έχει βγει αντίδραση λέω γω.
Μία χρονιά κανονίζουμε να πάμε σε ένα πάρτι στο Βερολίνο όπου βρίσκεται εκείνη την εποχή ο Νίκος. Δεν είναι απόκριες, αλλά προϋπόθεση για να μπεις στο συγκεκριμένο club είναι να ντυθείς αποκριάτικα σε μια πιο kinky εκδοχή.
Εμείς τα γνωστά. Ινδιάνος, Μεξικάνος, Κατάδικος.
Δεν περιμένουμε στην πόρτα γιατί ο Νίκος ξέρει τους πάντες, μπαίνουμε μέσα, κόσμος, χαμός, super party!
Ξαφνικά μέσα στο πλήθος, βλέπω τον Άγγελο.
ΕΙΝΑΙ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΚΑΜΠΟΗΣ!
Παθαίνω. Το λέω στους άλλους, τρελαίνονται. Γέλια.
Ο Άγγελος δεν έχει καμία σχέση με τον τραμπούκο που θυμόμουν. Φοράει μαύρο δερμάτινο κολλητό(!) παντελόνι, δερμάτινο πουκάμισο(!), λευκό καπέλο, τα πιστόλια του, μπότες, είναι ψηλός, ομολογουμένως εντυπωσιακή παρουσία. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει όμως, είναι η γυναίκα δίπλα του. Μιλάμε για μία Θ Ε Α! Βασικά χάρη σε αυτήν τον πρόσεξα. Πολύ ψηλή, μελαχρινή, λευκή επιδερμίδα, πράσινα μάτια, ιδανικές αναλογίες, μοντέλο μάλλον το party είναι ενός σχεδιαστή ή κάτι τέτοιο. Είναι ντυμένη cowgirl, επίσης. Φοράει κόκκινο δερμάτινο γιλέκο, το παντελόνι το έχει ξεχάσει σπίτι μάλλον, φοράει μόνο ένα δερμάτινο σορτσάκι, μπότες, όλα κόκκινα, κρατάει μαύρο μαστίγιο στο χέρι.
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτοί οι δύο είναι ζευγάρι, άλλωστε έχουν ντυθεί το ίδιο, και ομολογώ ότι έχω σκάσει από τη ζήλια μου γιατί ο Άγγελος είναι με μια γυναίκα που είναι άγγελος. Τον μπαγάσα... Η αλήθεια είναι ότι και ο Άγγελος πάντα ήταν ωραίο παιδί. Τον έστελνε ο πατέρας του καράτε από μικρό οπότε φαντάζεστε σωματική διάπλαση, ήταν ψηλός, ξανθός, γαλάζια μάτια, όλα αυτά με τα οποία ψαρώνουν οι γκόμενες.
Τέλος πάντων, δεν ήθελα να του μιλήσω, το "μίσος" από παλιά βλέπετε, η δικαιολογία μου στους φίλους μου ήταν πως δεν ήθελα να περάσω από όλο αυτόν τον κόσμο προκειμένου να φτάσω στην απέναντι μεριά του club, θα τον χαιρετούσα αργότερα.
Να μην μακρηγορώ, τις μεγάλες ώρες ο Άγγελος φαίνεται να είναι στο τσακίρ κέφι, οπότε πέφτει στα τέσσερα(!). Η φίλη του, του περνάει το μαστίγιο στο λαιμό και τον καβαλάει. Ο Άγγελος την πάει βόλτα. Παραξενεύομαι. Λίγη ώρα αργότερα ο κόσμος έχει φύγει, έχουν μείνει όσοι θα το τραβήξουν μέχρι το πρωί. Πλησιάζω να χαιρετήσω τον Άγγελο. Ο Παναγιώτης και ο Νίκος τον έχουν χαιρετήσει πιο νωρίς, ξέρει ότι είμαι στο πάρτι, και με το που με βλέπει, αγκαλιές και φιλιά.
Αφού μιλάμε λίγο και με συστήνει στην Γιουγκοσλάβα φίλη του -όχι φιλενάδα του, το διευκρινίζει-, λίγο από το αξάν, λίγο από τις κινήσεις του, καταλαβαίνω...
Ο Άγγελος είναι γκέι.
Ο ''Καμπόης'' είναι γκέι!
Τελικά την παράσταση έκλεψε το φλερτ ανάμεσα στη φίλη του Άγγελου και στον Νίκο. Άλλωστε, είναι γνωστή η έλξη που δημιουργείται ανάμεσα στις απανταχού Γιουγκοσλάβες cowgirl και τους περιπλανώμενους παγκόσμιους κατάδικους…
Ο φίλος μου ο Παναγιώτης ντυνόταν Μεξικάνος,
ο φίλος μου ο Νίκος ντυνόταν Kατάδικος.
Δεν ξέρω γιατί μου άρεσε να ντύνομαι Ινδιάνος... Αν και όλες οι ταινίες τους παρουσίαζαν ως τους κακούς της ιστορίας, ήμουν πάντα με το μέρος τους. Ήταν άγριοι, τα άλογά τους δεν είχαν σέλα, μιμούνταν φωνές πουλιών, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ''καμπόηδων''.
Επιπλέον, το μεγάλο μου μίσος στο σχολείο, ο μεγάλος αντίπαλος την ώρα του προαυλίου, ο Άγγελος, μια τάξη μεγαλύτερός μου και με τον οποίο πλακωνόμουν συνέχεια και συνήθως τις έτρωγα, τις απόκριες ντυνόταν καμπόης.
Μια χρονιά, απόκριες ήταν γιατί ήμασταν ντυμένοι με τις στολές, ο Άγγελος άρχισε πάλι τις απειλές και τους τσαμπουκάδες όπως έκανε σχεδόν κάθε μέρα. Εκείνη τη μέρα δεν την ξεχνάω. Ορμάω πάνω του και του ρίχνω τέτοιο βρομόξυλο που δεν με ενόχλησε ποτέ ξανά. Με ενόχλησε βέβαια το ξύλο που έφαγα από τον πατέρα μου γιατί ο δικός του πατέρας (μπάτσος), ήρθε σπίτι μας, έκανε παράπονα και ο δικός μου με τσάκισε.
Τα χρόνια πέρασαν, και τόσο με τον Άγγελο όσο και με όλα τα παιδιά από τότε χάθηκα. Όχι όμως και με τους φίλους μου. Οι Αποκριές είχαν γίνει κάτι σαν τυπικό για μας -εξακολουθούσαμε να ντυνόμαστε το ίδιο. Εγώ Ινδιάνος, ο Παναγιώτης Μεξικάνος, ο Νίκος Κατάδικος.
Σημειωτέον, εγώ κάνω ένα άγριο επάγγελμα, ο Παναγιώτης κάνει το ίδιο επάγγελμα αλλά όλως περιέργως είναι χαλαρός, ο Νίκος γυρίζει όλο τον κόσμο, είναι ορκισμένος εργένης, φαντάζομαι ότι έχει μανία με την ελευθερία. Του έχει βγει αντίδραση λέω γω.
Μία χρονιά κανονίζουμε να πάμε σε ένα πάρτι στο Βερολίνο όπου βρίσκεται εκείνη την εποχή ο Νίκος. Δεν είναι απόκριες, αλλά προϋπόθεση για να μπεις στο συγκεκριμένο club είναι να ντυθείς αποκριάτικα σε μια πιο kinky εκδοχή.
Εμείς τα γνωστά. Ινδιάνος, Μεξικάνος, Κατάδικος.
Δεν περιμένουμε στην πόρτα γιατί ο Νίκος ξέρει τους πάντες, μπαίνουμε μέσα, κόσμος, χαμός, super party!
Ξαφνικά μέσα στο πλήθος, βλέπω τον Άγγελο.
ΕΙΝΑΙ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΚΑΜΠΟΗΣ!
Παθαίνω. Το λέω στους άλλους, τρελαίνονται. Γέλια.
Ο Άγγελος δεν έχει καμία σχέση με τον τραμπούκο που θυμόμουν. Φοράει μαύρο δερμάτινο κολλητό(!) παντελόνι, δερμάτινο πουκάμισο(!), λευκό καπέλο, τα πιστόλια του, μπότες, είναι ψηλός, ομολογουμένως εντυπωσιακή παρουσία. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει όμως, είναι η γυναίκα δίπλα του. Μιλάμε για μία Θ Ε Α! Βασικά χάρη σε αυτήν τον πρόσεξα. Πολύ ψηλή, μελαχρινή, λευκή επιδερμίδα, πράσινα μάτια, ιδανικές αναλογίες, μοντέλο μάλλον το party είναι ενός σχεδιαστή ή κάτι τέτοιο. Είναι ντυμένη cowgirl, επίσης. Φοράει κόκκινο δερμάτινο γιλέκο, το παντελόνι το έχει ξεχάσει σπίτι μάλλον, φοράει μόνο ένα δερμάτινο σορτσάκι, μπότες, όλα κόκκινα, κρατάει μαύρο μαστίγιο στο χέρι.
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτοί οι δύο είναι ζευγάρι, άλλωστε έχουν ντυθεί το ίδιο, και ομολογώ ότι έχω σκάσει από τη ζήλια μου γιατί ο Άγγελος είναι με μια γυναίκα που είναι άγγελος. Τον μπαγάσα... Η αλήθεια είναι ότι και ο Άγγελος πάντα ήταν ωραίο παιδί. Τον έστελνε ο πατέρας του καράτε από μικρό οπότε φαντάζεστε σωματική διάπλαση, ήταν ψηλός, ξανθός, γαλάζια μάτια, όλα αυτά με τα οποία ψαρώνουν οι γκόμενες.
Τέλος πάντων, δεν ήθελα να του μιλήσω, το "μίσος" από παλιά βλέπετε, η δικαιολογία μου στους φίλους μου ήταν πως δεν ήθελα να περάσω από όλο αυτόν τον κόσμο προκειμένου να φτάσω στην απέναντι μεριά του club, θα τον χαιρετούσα αργότερα.
Να μην μακρηγορώ, τις μεγάλες ώρες ο Άγγελος φαίνεται να είναι στο τσακίρ κέφι, οπότε πέφτει στα τέσσερα(!). Η φίλη του, του περνάει το μαστίγιο στο λαιμό και τον καβαλάει. Ο Άγγελος την πάει βόλτα. Παραξενεύομαι. Λίγη ώρα αργότερα ο κόσμος έχει φύγει, έχουν μείνει όσοι θα το τραβήξουν μέχρι το πρωί. Πλησιάζω να χαιρετήσω τον Άγγελο. Ο Παναγιώτης και ο Νίκος τον έχουν χαιρετήσει πιο νωρίς, ξέρει ότι είμαι στο πάρτι, και με το που με βλέπει, αγκαλιές και φιλιά.
Αφού μιλάμε λίγο και με συστήνει στην Γιουγκοσλάβα φίλη του -όχι φιλενάδα του, το διευκρινίζει-, λίγο από το αξάν, λίγο από τις κινήσεις του, καταλαβαίνω...
Ο Άγγελος είναι γκέι.
Ο ''Καμπόης'' είναι γκέι!
Τελικά την παράσταση έκλεψε το φλερτ ανάμεσα στη φίλη του Άγγελου και στον Νίκο. Άλλωστε, είναι γνωστή η έλξη που δημιουργείται ανάμεσα στις απανταχού Γιουγκοσλάβες cowgirl και τους περιπλανώμενους παγκόσμιους κατάδικους…
17 Ιαν 2007
Φτωχος ο ερωτας των επετειων - μετα
Είναι αλήθεια πως η μητρόπολη κυρίως σε βοηθά να χάσεις τον εαυτό σου. Με αυτή την έννοια βοηθάει πολλούς ανθρώπους, μετατοπίζοντάς τους από την περιοχή του φίλου στην κατάσταση του απλού γνωστού σε χρόνο μηδέν. Σήμερα ένας μεγάλος έρωτας, αύριο ένας λόγος για να στρίψεις γρήγορα στην πρώτη γωνία. Έτσι ώστε να γίνεις ευκολότερο θύμα για τα σαγόνια αυτής της δίνης που λέμε μοναξιά και απομόνωση. Η αξία του χαρακτήρα έχει πέσει τόσο χαμηλά στο χρηματιστήριο της καθημερινής ζωής ενώ η αξία του χρόνου έχει ανέβει τόσο πολύ, που καταλήγεις να οριοθετείς την προσωπικότητα σου με τα κριτήρια που μπαίνουν από άλλους -τελικά από την ικανότητά σου ή όχι, να αφηγείσαι σύντομες και καλές ιστορίες. Γιατί, τι λιγότερο ή τι περισσότερο νομίζεις ότι ζητά η τελευταία μεγάλη σου αγάπη, όλοι αυτοί οι πραγματικοί σου φίλοι, γνωστοί ή άγνωστοι, πέρα από μια καλή ιστορία για να συντονιστούν σε αυτήν την αόριστη τελετουργία που γοήτευε τους πάντες από πάντα;
Αλήθεια τι συγκινεί περισσότερο από τη μεσολάβηση, την προσέγγιση μέσα από τα διαφορετικά πεδία μέσα από όλους αυτούς του ρόλους, πόσες ζωές ζεις τότε, πόσους πόνους δημιουργείς, πόσες φορές σφυρίζεις να τους διώξεις;
Το παράδοξο είναι ότι κάτι τέτοιο χρειάζεται τόση ενέργεια όσο και χρόνο, που καταλήγει να γίνεται ο λόγος της μοναξιάς σου. Της ουσιαστικής μοναξιάς. Στο επίπεδο μιας σχέσης: Της δίνεις όσα ζητάει, φεύγει γιατί άλλαξες -δεν είσαι αυτός που ερωτεύτηκε. Κάνεις αυτό που πρέπει, φροντίζεις τον εαυτό σου άρα παραμένεις ερωτεύσιμος, φεύγεις -σου ζητάει περισσότερα από όσα μπορείς να δώσεις.
Το χειρότερο; Δεν φεύγει κανείς.
Απλά αρχίζετε να θυμάστε την εποχή που όλα ήταν μαγικά, δηλαδή τις επετείους σας.
Και ως γνωστόν, κάθε επέτειος είναι γένους θηλυκού.
Ακόμα χειρότερο:
"Σήμερα έχουμε επέτειο και συ το ξέχασες πάλι" του είπε.
"Φτωχός ο έρωτας των επετείων" της απάντησε.
Αλήθεια τι συγκινεί περισσότερο από τη μεσολάβηση, την προσέγγιση μέσα από τα διαφορετικά πεδία μέσα από όλους αυτούς του ρόλους, πόσες ζωές ζεις τότε, πόσους πόνους δημιουργείς, πόσες φορές σφυρίζεις να τους διώξεις;
Το παράδοξο είναι ότι κάτι τέτοιο χρειάζεται τόση ενέργεια όσο και χρόνο, που καταλήγει να γίνεται ο λόγος της μοναξιάς σου. Της ουσιαστικής μοναξιάς. Στο επίπεδο μιας σχέσης: Της δίνεις όσα ζητάει, φεύγει γιατί άλλαξες -δεν είσαι αυτός που ερωτεύτηκε. Κάνεις αυτό που πρέπει, φροντίζεις τον εαυτό σου άρα παραμένεις ερωτεύσιμος, φεύγεις -σου ζητάει περισσότερα από όσα μπορείς να δώσεις.
Το χειρότερο; Δεν φεύγει κανείς.
Απλά αρχίζετε να θυμάστε την εποχή που όλα ήταν μαγικά, δηλαδή τις επετείους σας.
Και ως γνωστόν, κάθε επέτειος είναι γένους θηλυκού.
Ακόμα χειρότερο:
"Σήμερα έχουμε επέτειο και συ το ξέχασες πάλι" του είπε.
"Φτωχός ο έρωτας των επετείων" της απάντησε.
16 Ιαν 2007
Οταν ο ερεθισμος γινεται εθισμος
Το θύμα.
Ένας ξεκομμένος προσωπικός μύθος που κατασκευάζει καθένας για τον εαυτό του σε περιόδους υπερβολικής δύναμης ή αδυναμίας. Σε κάθε περίπτωση το θύμα θεωρεί ότι δεν του αξίζει τίποτε από τα δύο και φτιάχνει μια ιστορία για να μείνει στην Ιστορία αυτή η αδικία. Γίνεται ο δαίμονας με την απωθητική φωνή που διώχνει τα πάντα. Ως γνωστόν η απώθηση είναι η γνωστή μαύρη τρύπα που τα ελκύει τους πάντες και τα πάντα για να τα τσακίσει στην κοιλιά της.
Είναι αλήθεια πως χρειάζεται γερό μεθύσι κι ίσως μια διάθεση γι’ απάτη -πάντα με άξονα το απόλυτα προσωπικό συμφέρον- για να ερωτευθεί κάποιος, τόσο ή έτσι, ώστε τελικά να νιώσει θύμα του έρωτά του. Πού αλλού θα μπορούσε να γεννηθεί ο έρωτάς του αν όχι π.χ. σε ένα πάρτι με σαμπάνια και διάφορες εξωτικές ουσίες που η κατανάλωσή τους τραβάει σε μάκρος; Εκεί που ο συνουσιασμός των τάξεων παίρνει χώρο και ο κλασικότερος μύθος κερδίζει τον χρόνο.
Όταν η στέρηση συνουσιάζεται τον άοσμο ιδρώτα και την φτιασιδωμένη σάρκα, αποδεικνύεται ότι ίσως και να είναι έρωτας τελικά. Έρωτας όχι αγάπη.
Μέσα σ’ αυτό το χρώμα, αυτή την ώρα, όταν οι σάλπιγγες ζητωκραυγάζουν την άφιξη του βασιλιά -για μια νύχτα, αρκεί να μη μείνουν μόνοι- οι διεστραμμένες διακλαδώσεις και αναστροφές τού χρόνου, εξακολουθούν πεισματικά να διατηρούν εκείνη την διακριτή εφηβική οξύτητα στη χροιά μιας φωνής παρολίγον σαράντα Μαΐων.
Το χειρότερο: αν πάρεις σοβαρά αυτή την απάτη ακολουθούν τα Δάκρυα χωρίς Γέλιο.
Το μυστήριο της ζωής γίνεται το αποκλειστικό εργαλείο των απανταχού θηλυκών του πλανήτη και χρησιμοποιείται ως κυματοθραύστης απέναντι στη χαρά και την ύπαρξη. Τόσο τρομακτικό όσο και μυστηριώδες ώστε να μην είναι δυνατόν να αποτελέσει πηγαία έκφραση και φλογερή ελπίδα παρά μόνο ένα συμπαντικό τηλεχειριστήριο των πάντων.
Το Γέλιο, αυτή η φάρσα, η τρικλοποδιά στο νόμο της εξέλιξης, τα χριστούγεννα χωρίς χειμώνα, ο ισχυρότερος θεός, κατευθείαν στην καρμανιόλα για χάρη μιας οπής.
Έπειτα συνωμοσίες, η μία μετά την άλλη.
Συνωμοτούμε όταν θέλουμε να σχεδιάσουμε, να προλάβουμε το μέλλον. Τι νόημα μπορεί να έχει λοιπόν η ερμηνεία της παλάμης π.χ., αν όχι την υπονόμευση του απροόπτου όπως είναι το "tea to room 2" που θα σε κάνει να ξεκαρδιστείς στα γέλια;
Πώς νιώθει άραγε κάθε κοπέλα της πρώτης ευκαιρίας όταν ξυπνά σε μια άγνωστη αγκαλιά;
Πώς θα ήταν αν ο ήλιος έφτανε στην καρδιά της;
Πώς θα έμοιαζε αν αφιέρωνε όλη της την ζωή εξερευνώντας τα όρια των ανοχών της;
Μήπως αυτού του είδους της σύγχονης απελευθέρωσης δεν είναι η άλλη όψη της δειλίας;
Μήπως αυτή η "απελευθέρωση" δεν είναι το νόμισμα που πληρώνει το κόστος της κάθε διάλυσης, τελικά;
Δεν υπάρχουν θύματα. Μόνο επιλογές.
Αν και κλισέ, είναι η αλήθεια.
.-
Ένας ξεκομμένος προσωπικός μύθος που κατασκευάζει καθένας για τον εαυτό του σε περιόδους υπερβολικής δύναμης ή αδυναμίας. Σε κάθε περίπτωση το θύμα θεωρεί ότι δεν του αξίζει τίποτε από τα δύο και φτιάχνει μια ιστορία για να μείνει στην Ιστορία αυτή η αδικία. Γίνεται ο δαίμονας με την απωθητική φωνή που διώχνει τα πάντα. Ως γνωστόν η απώθηση είναι η γνωστή μαύρη τρύπα που τα ελκύει τους πάντες και τα πάντα για να τα τσακίσει στην κοιλιά της.
Είναι αλήθεια πως χρειάζεται γερό μεθύσι κι ίσως μια διάθεση γι’ απάτη -πάντα με άξονα το απόλυτα προσωπικό συμφέρον- για να ερωτευθεί κάποιος, τόσο ή έτσι, ώστε τελικά να νιώσει θύμα του έρωτά του. Πού αλλού θα μπορούσε να γεννηθεί ο έρωτάς του αν όχι π.χ. σε ένα πάρτι με σαμπάνια και διάφορες εξωτικές ουσίες που η κατανάλωσή τους τραβάει σε μάκρος; Εκεί που ο συνουσιασμός των τάξεων παίρνει χώρο και ο κλασικότερος μύθος κερδίζει τον χρόνο.
Όταν η στέρηση συνουσιάζεται τον άοσμο ιδρώτα και την φτιασιδωμένη σάρκα, αποδεικνύεται ότι ίσως και να είναι έρωτας τελικά. Έρωτας όχι αγάπη.
Μέσα σ’ αυτό το χρώμα, αυτή την ώρα, όταν οι σάλπιγγες ζητωκραυγάζουν την άφιξη του βασιλιά -για μια νύχτα, αρκεί να μη μείνουν μόνοι- οι διεστραμμένες διακλαδώσεις και αναστροφές τού χρόνου, εξακολουθούν πεισματικά να διατηρούν εκείνη την διακριτή εφηβική οξύτητα στη χροιά μιας φωνής παρολίγον σαράντα Μαΐων.
Το χειρότερο: αν πάρεις σοβαρά αυτή την απάτη ακολουθούν τα Δάκρυα χωρίς Γέλιο.
Το μυστήριο της ζωής γίνεται το αποκλειστικό εργαλείο των απανταχού θηλυκών του πλανήτη και χρησιμοποιείται ως κυματοθραύστης απέναντι στη χαρά και την ύπαρξη. Τόσο τρομακτικό όσο και μυστηριώδες ώστε να μην είναι δυνατόν να αποτελέσει πηγαία έκφραση και φλογερή ελπίδα παρά μόνο ένα συμπαντικό τηλεχειριστήριο των πάντων.
Το Γέλιο, αυτή η φάρσα, η τρικλοποδιά στο νόμο της εξέλιξης, τα χριστούγεννα χωρίς χειμώνα, ο ισχυρότερος θεός, κατευθείαν στην καρμανιόλα για χάρη μιας οπής.
Έπειτα συνωμοσίες, η μία μετά την άλλη.
Συνωμοτούμε όταν θέλουμε να σχεδιάσουμε, να προλάβουμε το μέλλον. Τι νόημα μπορεί να έχει λοιπόν η ερμηνεία της παλάμης π.χ., αν όχι την υπονόμευση του απροόπτου όπως είναι το "tea to room 2" που θα σε κάνει να ξεκαρδιστείς στα γέλια;
Πώς νιώθει άραγε κάθε κοπέλα της πρώτης ευκαιρίας όταν ξυπνά σε μια άγνωστη αγκαλιά;
Πώς θα ήταν αν ο ήλιος έφτανε στην καρδιά της;
Πώς θα έμοιαζε αν αφιέρωνε όλη της την ζωή εξερευνώντας τα όρια των ανοχών της;
Μήπως αυτού του είδους της σύγχονης απελευθέρωσης δεν είναι η άλλη όψη της δειλίας;
Μήπως αυτή η "απελευθέρωση" δεν είναι το νόμισμα που πληρώνει το κόστος της κάθε διάλυσης, τελικά;
Δεν υπάρχουν θύματα. Μόνο επιλογές.
Αν και κλισέ, είναι η αλήθεια.
.-
15 Ιαν 2007
Ολη η αληθεια για τον Νeuclone
Ή
Μια σοβαρή χιουμοριστική βιογραφία
για έναν ανθρωπο που δεν είναι γνωστό αν υπήρξε ποτέ,
αλλά θα έπρεπε να υπάρξει...
Όταν φέρνει κανείς στο νου του την παιδική ηλικία αυτού του μεσογειακού πρίγκιπα, του Neuclone, η σκέψη του πάει στα παιδικά χρόνια όλων των τραγικών μορφών της Ιστορίας. Ο Neuclone, όπως ο Μωάμεθ, ο Καρλομάγνος, ο Φάουστ, ο Αριστοτέλης, ο Νεύτωνας, ο Αττίλας, ο Ναπολέοντας και άλλοι τέτοιοι με εντυπωσιακά ονόματα, μεγάλωσε πριν την ώρα του.
Μια παλιά οικογένεια, σ’ έναν παλιό πύργο, έφερε στον κόσμο μια νεαρή ψυχή έναν άγριο Μάρτη του προηγούμενου αιώνα. Εκεί τον έθρεψαν στιγμές φωτεινές και στιγμές τραγικές. Η στιγμή που όρισε την ρότα της απροσδόκητης ζωής του ήταν όταν ο παππούς του αυτοκτόνησε μπροστά του για μια ασήμαντη αφορμή. Τόσο ασήμαντη, που αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης για τουλάχιστον τρεις γενιές ιστορικών με minor στην ψυχανάλυση.
Δεν ξεφεύγει κανείς από την ανάμνηση αυτή, ακόμα κι όταν αυτοεξορίζεται. Προπαντός όταν αυτοεξορίζεται. Ο Neuclone για ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του (όταν θα εγκαταλείψει την πατρίδα για να ανακαλύψει το Νόημα) θα μείνει στραμμένος προς το Παρελθόν μεταμορφωμένο γι’ αυτόν σ’ έναν σκοτεινό μαγγανεύοντα θρύλο. Στα πρώιμα χρόνια θα σημειωθεί το γεγονός της ραγδαίας αύξησης της μυωπίας του - από 0.25 σε 4.50 βαθμούς μέσα σ’ ένα βράδυ- γεγονός που του καταδεικνύει από νωρίς ότι η οπτική με την οποία μπορείς να δεις την πραγματικότητα έχει διαφορετικό βαθμό καθαρότητας για τον καθένα.
Ο παράξενος τούτος πρίγκιπας υπήρξε ο φανατικότερος φίλος των πουλιών. Προικισμένος μ’ εκείνες τις δυνάμεις της ορμής προς τα ύψη, υπήρξε ο θαμώνας του χαμένου παραδείσου της παιδικής ηλικίας. Της ηλικίας που το ύψος δεν είναι ένας απόλυτος και συγκεκριμένος αριθμός, της ηλικίας που διακηρύσσει ότι είναι παρέκκλιση να παραδίδουμε την ψυχή μας στο φόβο.
Από νωρίς ο Neuclone αρχίζει να ζωγραφίζει αλλά και να γράφει. Προσπαθεί δηλαδή να ορίσει τον κόσμο με τα δύο αρχετυπικά εργαλεία. Οι πίνακές του, όπως και τα πρώτα του ποιήματα, είναι υποταγμένα στον Συμβολισμό. Δεκατριών μόλις χρονών, όταν όλοι του οι συμμαθητές παίζουν ακόμα μπάλα στα γηπεδάκια της γειτονιάς, αυτός αποφασίζει να κάψει δημόσια την περίφημη ζωγραφική συλλογή του «Τόσοι πίνακες... τσάμπα», ένα θεματικά ενιαίο ζωγραφικό έργο που ποτέ δεν μάθαμε πόσοι πίνακες το αποτελούσαν όπως ποτέ δεν μάθαμε και την αντικειμενική τους αξία. Έγκυρες πληροφορίες διαβεβαιώνουν πως κάθε πίνακας ήταν μια αφαιρετική απεικόνιση της ζωής του ποιητή εκείνη την περίοδο. Μαζί τους έκαψε και το πρώτο του δοκίμιο «Rolling Tones» έργο προφητικό στο οποίο αποκαλύπτεται το αδιέξοδο που θα αντιμετώπιζε η μουσική βιομηχανία αρκετά χρόνια μετά, καθώς και το "Ιφιγένεια εν Σταυροις" μια χριστιανορθόδοξη τραγωδία, ένα τραγικό αποτέλεσμα.
Πολυγραφότατος συνεχίζει με την γοητευτική και διάπυρη μουσικότητα του πεζού «Στο Σαν Τροπέ Ψένουν Αρνιά», αργότερα περνά στην πιο γυμνή και αιδήμονα κυνικότητα των ποιητικών συλλογών «Κάποιο Λάκο Έχει η Βέφα» και «Παλιοζωή, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία» και φαίνεται ότι τίποτα δεν τον σταματά. Από τότε κι ύστερα μας δίνει τα μαγευτικότερα δείγματα λόγου που όμως τελικά οδήγησαν τον ίδιο ξανά σε ένα ψυχολογικό αδιέξοδο. Αυτή τη φορά δεν θα καταστρέψει το έργο του, θα το ταχυδρομήσει σε άγνωστους παραλήπτες σε όλον τον κόσμο και θα περιμένει μια απάντηση, μια παρότρυνση, κάποια ανταπόκριση για 2 χρόνια. Δεν θα του απαντήσει κανείς, κανείς δεν ήξερε ελληνικά. Αυτό θα τον καταβάλει σοβαρά. Θα το λάβει ως απόρριψη.
Με ανοιχτή πληγή ξεκινά να γράφει ξανά μόνο που αυτή τη φορά ψάχνει φως και καταφύγιο, όχι στον δυστυχή και ταραγμένο κόσμο του εύκολου και ευκαιριακού έρωτα των λέξεων που επί σειρά ετών εξέθρεψε αυτόν τον δονκιχωτικό δημιουργό, μα στο δοξασμένο και ατελείωτο κόσμο της μεταφυσικής των νοημάτων και του κόσμου-πέρα-από-αυτό-που-βλέπουμε. Αργότερα, από την κρυφή ματιά στο μυστικό όραμα ο Neuclone θα περάσει στη σταθερότητα και το φως της αντικειμενικής πραγματικότητας. Η εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο -κάτι ασυνήθιστο για αυτόν μέχρι τότε- αποκτά σημασία χωρίς στεναγμούς ή δισταγμούς. Αναλογιζόμενος το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης δεν αντιστέκεται στην προοπτική να εξερευνήσει κάθε διαφορετική μικρή πραγματικότητα που κρύβεται στις πτυχές της υφηλίου.
Αποφασίζει να ακολουθήσει τα ατελείωτα διασταυρώμενα μονοπάτια του κόσμου. Μια μακρά πορεία αυτοσυνείδησης την οποία καταγράφει στο οδοιπορικό του ταξιδιού του «Να’ταν κι άλλα τέτοια», στη διάρκεια του οποίου βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικής πτώχευσης, ενώ, μέσα στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει τα πάθη του, αγγίζει ξανά την παράνοια.
Από την Αθήνα στο λιμάνι της Τύρου κι έπειτα στο Ρέι και τη Σαμαρκάνδη, ανεβαίνει βορειότερα ώσπου τα ίχνη του χάνονται στις οροσειρές του Παμίρ για περίπου τρία χρόνια. Τον βρίσκουμε ξανά όταν παντρεύεται την κόρη του προέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας σε μια όαση στη λεκάνη του Ταρίμ. Εκείνη την περίοδο, απελευθερωμένος πια από κάθε πάθος και στραμένος στην Επιστήμη εργάζεται πάνω σε μια πρωτότυπη θεωρία για την επίτευξη συμφιλίωσης ανάμεσα σε εχθρικές στρατιωτικές δυνάμεις. Έχει αρχίσει ήδη να νοσταλγεί την πατρίδα. Επίσης έχουν σχηματοποιηθεί πια ξεκάθαρα δύο πόλοι ένδιαφέροντος για τον Neuclone: από τη μία η τέχνη στην οποία καθρεφτίζεται το αδιέξοδο της εποχής, από την άλλη η πολιτική, η οποία ομογενοποιώντας την κοινωνία και αυτοματοποιώντας την παραγωγή έχει οδηγήσει στο καθρεφτιζόμενο αδιέξοδο.
Ο Neuclone αποφασίζει να πάρει τον δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα. Η αυξανόμενη νοσταλγία του έπαιξε κυρίαρχο ρόλο γι’ αυτή την απόφαση. Εμψυχωμένος από την γυναίκα του και μοναδική του μούσα, επιστρέφουν από έναν πολιτισμό όπου η θρησκεία έχει πεθάνει προ πολλού και η φιλοσοφία ψυχορραγεί, σε έναν άλλο όπου η φιλοσοφία έχει πεθάνει προ πολλού ενώ η θρησκεία ψυχορραγεί...
Επίσης, ευτυχώς, δεν τον θυμάται κανείς.
Μετά την παρέλευση ικανού χρόνου καθώς και των αναλόγων τηλεφωνημάτων του κόκκινου πυρηνικού πεθερού, πολιτικοί, κριτικοί τέχνης και όλος ο σαθρός αυτός κύκλος που ήταν και οι σφοδρότεροι επικριτές του, αντελήφθησαν αμέσως την αναμφισβήτητη αξία του έργου αυτού του ευγενή νέου, μεταμορφώθησαν ταχύτατα εις πραγματικοί του υποστηρικτές και θέλησαν να αναδείξουν αυτό το φλογερό ταλέντο. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν χρειάστηκε να γίνει ποτέ γιατί αυτό το "φλογερό ταλέντο" ο κόσμος το αντελήφθη νωρίτερα -όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως.
Ο Neuclone διακήρηξε τις θέσεις του Circollete, ενός κινήματος καλλιτεχνικής πολιτικής που μοναδικός σκοπός της ήταν να διάγει βίον αναχωρητικόν, γοητευτικό και αινιγματικό συνάμα που σε σύντομο χρονικό διάστημα προσδοκούσε να καθαρίσει την κοινωνία από την σήψη και την διαφθορά.
Το Circollete!
Μια συσπείρωση ανθρώπων, αποκαλυπτική κι ανεξιχνίαστη, όπως άλλωστε αρμόζει σε κάθε ομαδοποίηση με μια πρωτότυπη αισθητική θεωρία για
την πολιτεία και την αλητεία,
τους βουλευτές κα τους βολευτές,
τις νηστείες και τις ληστείες,
τα τάγματα και τα κατάγματα,
τους δασκάλους και τους κάλους,
το Ε.Σ.Υ και το Εγώ,
την ποίηση και την παγκοσμιοποίηση,
τον σοσιαλισμό και τον αυνανισμό,
τις διεθνείς σχέσεις και τις διεθνείς χέσεις.
Ο Neuclone στα πλαίσια αυτής της αισθητικής που κρίνει και κατακρίνει, αλλά και πέρα από αυτή, θα ριχτεί σε όλες τις μορφές δραστηριότητας συγχρόνως, ανίκανος να αφοσιωθεί σε μία μόνο. Θα υπερασπιστεί τον χαρακτήρα αυτόν σε μια εποχή υπερεξειδίκευσης.
Όπως μας λέει ο ίδιος, θέλει να ξεπεράσει το αγελαίο ενδιάμεσο αιωρούμενο άγονο και να φύγει προς την αποκάλυψη της μίας και μοναδικής Αλήθειας, συμπαρασύροντας όλους αυτούς που δεν γίνεται να κάνουν αλλιώς, αυτούς που αργά ή γρήγορα θα αποκρυπτογραφήσουν το νόημα για να ξεχυθούν και να προφητεύσουν την επιστροφή στις ρίζες.
Με όλα αυτά,
και άλλα χειρότερα απειλούσε ο Neuclone τους αμερικανούς κρανοφόρους κατακτητές που είχαν προκαλέσει φοβερές καταστροφές εις οικίον γεωγραφικόν διαμέρισμα εκείνον τον καιρό, έχοντες την αποκλειστικότητα της χρήσης κάτι παλαιών τενεκέδων, μεταπυρηνικών βλημάτων και ορισμένων εξελιγμένων βιδών και γλόμπων που τους ξεπούλησε κάποιος μπάρμπα-Ρόσας, ένας ναζί (που να μη ζει) από τα βόρεια. Ο Neuclone υπήρξε πρωτοπόρος εις την σύγκρουσιν αυτήν και προσωπικός αντίπαλος του Ντάλλα Ζιγκουάλα, πρώην πωλητή μεταχειρισμένων αμερικάνικων αυτοκινήτων και νυν πρωτοπαλίκαρου των αλαζόνων κρανοφόρων κατακτητών, επινοητής μιας πρωτότυπης πρακτικής για την αύξηση των πωλήσεων: έλεγε στους πελάτες του ασυναρτησίες κι αυτοί τον εκλιπαρούσαν να σταματήσει τάζοντάς του ό,τι θέλει.
Είναι γνωστόν ότι ανάμεσα σε αξιοπρεπείς και πολιτισμένους ανθρώπους δεν χωράνε ατιμίες, όμως ο Ντάλλας αποδείχθηκε μπαμπέσης, ένα κάθαρμα σωστό. Ενώ λοιπόν οι συγκρούσεις των δύο δυνατών ανδρών συνεχίζονταν πολιτισμένα, ανταλλάσσοντας πυρά, βρισιές, απειλές και απόψεις δια το ιστορικόν του θέματος, μίαν ημέρα με ελαφρά πνοή ανέμου κι ενώ αμφότεροι αποσύρονταν δια την μεσημεριανήν ανάπαυλα, ο Ντάλλας ο μπαμπέσης ρίχνει, χωρίς προειδοποίηση, μια πισώπλατη πετριά που βρήκε τον ευγενή πρίγκιπα κατακούτελα. Το παράδοξο που προκείπτει από τη σχέση "πισώπλατα-κατακούτελα" συνδυασμένο με την πρωτοφανή ευστοχία του Ντάλλα, σχολιάστηκε σε παραθύρια και μπαλκόνια, κι αυτή η παγκόσμια τάξη κουτσομπολιού, τα δαιμόνια σκουλήκια της μύτης, ανακάλυψαν ότι η πέτρα μάλλον ήταν τηλεκατευθυνόμενη από έναν σκουρόχρωμο -αιωρούμενο περιφερειακά της γης- κουβά με το όνομα ΔΙ.ΑΝΑ, ακρωνύμιο που σημαίνει ΔΙχως ΑΝΑστολές. Η ερμηνεία δεν θεωρήθηκε άστοχη ούτε από μεταγενέστερους, αντικειμενικότερους ιστορικούς αναλυτές.
Όπως και να ‘χει, το χτύπημα υπήρξε μοιραίο για τον ίδιο τον ποιητή και μια ανεπανόρθωτη εθνική απώλεια για μας τους υπολοίπους. Η αμνησία, η ολοκληρωτική καταστολή των νοητικών δυνάμεων αυτού του εμπνευσμένου εισηγητή της ιδέας των πανγαλαξιακών καμπαρε, έρχεται ως οιωνός για τα χρόνια που έπονται.
Ο κόσμος ξεχνάει τον κόσμο όπως τον ξέραμε. Τα θέατρα μετατρέπονται σε ιδρύματα της τρίτης ηλικίας, η πολιτική απαιτεί όλο και περισσότερο την επιείκεια των πολιτών, ο μεσαίωνας είναι και πάλι της μόδας, τα ναρκωτικά χρησιμοποιούνται από τις Αρχές ως μέσο κατεύνασης της οργής, της αγωνίας και της δημιουργικότητας. Ακόμη και η υπόθεση του ‘‘παγκόσμιου χωριού’’, το Διαδίκτυο, η θριαμβεύτρια επικοινωνία που συντρίβει την πραγματική κοινωνία με την εικονική της συρρίκνωση σε ένα πλατωνικό χωριουδάκι, τα πάντα και οι πάντες, προσπαθούν να ελέγξουν την αστάθεια της Ιστορίας, αστάθεια που ο λαμπρός πρίγκιπας υπερασπιζόταν στο όνομα των αναγεννησιακών ανθρώπων και των πολυδιάστατων δημιουργών.
Ο πρίγκιπας έφυγε πιστός στις αισθητικές αρχές τις οποίες είχε εισηγηθεί από την εποχή του Circollete και χάσαμε κάθε ίχνος της εκστατικής του αγάπης. Βέβαια, φήμες τον θέλουν πλήρως αναρρωμένο υπό την προστασία των εξεγερμένων ισλαμιστών που υπερασπίσθηκε έναντι του Ντάλλα ή κατ' άλλους να έχει αυτοκτονήσει βάζοντας μπουρλότο σε φιλικό εξοχικό όπου φιλοξενούταν με φόντο ένα μαγευτικό τοπίο, ή ακόμα, να είναι "χαμένος" λόγω της αμνησίας του δουλεύοντας μες τη σιωπή των κορναρισμάτων της Αθήνας ως επιφανές μέλος μιας κοινωνίας διεθνών ληστών.
Επίσημα δεν υπάρχει κανένα σημάδι από τον διανοούμενο καλλιτέχνη που τάραξε τα νερά των ιατρικών κύκλων με τις σεξουαλικές του επιδόσεις, που είχε κολλητούς τους Transformers και τον Action Man, που στηλίτευσε γνωστούς έκφυλους νεοφιλελεύθερους σοσιαλιστές, που αγκάλιασε κάθε αδύναμο αλλά και αγάπησε βαθύτατα τους πάντες στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει το χαμένο τους χαμόγελο...
Neuclone, κάποιοι θα σε θυμούνται για πάντα.
Σημείωση:
Ο Neuclone είχε ζητήσει να γραφεί στην τελευταία του κατοικία «Ένας κλόουν χωρίς σύνορα». Δεν είναι γνωστό αν πραγματοποιήθηκε η επιθυμία του, γιατί δεν είναι γνωστό αν έχει μεταβεί στην τελευταία του κατοικία -που και να έχει, δεν είναι γνωστό που βρίσκεται. Γενικώς δεν είναι γνωστό τίποτα ούτε καν αυτός. Μόνο εσεις που διαβάσατε ως εδώ ξέρετε γι' αυτήν την ξεχωριστή προσωπικότητα.
Μια σοβαρή χιουμοριστική βιογραφία
για έναν ανθρωπο που δεν είναι γνωστό αν υπήρξε ποτέ,
αλλά θα έπρεπε να υπάρξει...
Όταν φέρνει κανείς στο νου του την παιδική ηλικία αυτού του μεσογειακού πρίγκιπα, του Neuclone, η σκέψη του πάει στα παιδικά χρόνια όλων των τραγικών μορφών της Ιστορίας. Ο Neuclone, όπως ο Μωάμεθ, ο Καρλομάγνος, ο Φάουστ, ο Αριστοτέλης, ο Νεύτωνας, ο Αττίλας, ο Ναπολέοντας και άλλοι τέτοιοι με εντυπωσιακά ονόματα, μεγάλωσε πριν την ώρα του.
Μια παλιά οικογένεια, σ’ έναν παλιό πύργο, έφερε στον κόσμο μια νεαρή ψυχή έναν άγριο Μάρτη του προηγούμενου αιώνα. Εκεί τον έθρεψαν στιγμές φωτεινές και στιγμές τραγικές. Η στιγμή που όρισε την ρότα της απροσδόκητης ζωής του ήταν όταν ο παππούς του αυτοκτόνησε μπροστά του για μια ασήμαντη αφορμή. Τόσο ασήμαντη, που αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης για τουλάχιστον τρεις γενιές ιστορικών με minor στην ψυχανάλυση.
Δεν ξεφεύγει κανείς από την ανάμνηση αυτή, ακόμα κι όταν αυτοεξορίζεται. Προπαντός όταν αυτοεξορίζεται. Ο Neuclone για ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του (όταν θα εγκαταλείψει την πατρίδα για να ανακαλύψει το Νόημα) θα μείνει στραμμένος προς το Παρελθόν μεταμορφωμένο γι’ αυτόν σ’ έναν σκοτεινό μαγγανεύοντα θρύλο. Στα πρώιμα χρόνια θα σημειωθεί το γεγονός της ραγδαίας αύξησης της μυωπίας του - από 0.25 σε 4.50 βαθμούς μέσα σ’ ένα βράδυ- γεγονός που του καταδεικνύει από νωρίς ότι η οπτική με την οποία μπορείς να δεις την πραγματικότητα έχει διαφορετικό βαθμό καθαρότητας για τον καθένα.
Ο παράξενος τούτος πρίγκιπας υπήρξε ο φανατικότερος φίλος των πουλιών. Προικισμένος μ’ εκείνες τις δυνάμεις της ορμής προς τα ύψη, υπήρξε ο θαμώνας του χαμένου παραδείσου της παιδικής ηλικίας. Της ηλικίας που το ύψος δεν είναι ένας απόλυτος και συγκεκριμένος αριθμός, της ηλικίας που διακηρύσσει ότι είναι παρέκκλιση να παραδίδουμε την ψυχή μας στο φόβο.
Από νωρίς ο Neuclone αρχίζει να ζωγραφίζει αλλά και να γράφει. Προσπαθεί δηλαδή να ορίσει τον κόσμο με τα δύο αρχετυπικά εργαλεία. Οι πίνακές του, όπως και τα πρώτα του ποιήματα, είναι υποταγμένα στον Συμβολισμό. Δεκατριών μόλις χρονών, όταν όλοι του οι συμμαθητές παίζουν ακόμα μπάλα στα γηπεδάκια της γειτονιάς, αυτός αποφασίζει να κάψει δημόσια την περίφημη ζωγραφική συλλογή του «Τόσοι πίνακες... τσάμπα», ένα θεματικά ενιαίο ζωγραφικό έργο που ποτέ δεν μάθαμε πόσοι πίνακες το αποτελούσαν όπως ποτέ δεν μάθαμε και την αντικειμενική τους αξία. Έγκυρες πληροφορίες διαβεβαιώνουν πως κάθε πίνακας ήταν μια αφαιρετική απεικόνιση της ζωής του ποιητή εκείνη την περίοδο. Μαζί τους έκαψε και το πρώτο του δοκίμιο «Rolling Tones» έργο προφητικό στο οποίο αποκαλύπτεται το αδιέξοδο που θα αντιμετώπιζε η μουσική βιομηχανία αρκετά χρόνια μετά, καθώς και το "Ιφιγένεια εν Σταυροις" μια χριστιανορθόδοξη τραγωδία, ένα τραγικό αποτέλεσμα.
Πολυγραφότατος συνεχίζει με την γοητευτική και διάπυρη μουσικότητα του πεζού «Στο Σαν Τροπέ Ψένουν Αρνιά», αργότερα περνά στην πιο γυμνή και αιδήμονα κυνικότητα των ποιητικών συλλογών «Κάποιο Λάκο Έχει η Βέφα» και «Παλιοζωή, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία» και φαίνεται ότι τίποτα δεν τον σταματά. Από τότε κι ύστερα μας δίνει τα μαγευτικότερα δείγματα λόγου που όμως τελικά οδήγησαν τον ίδιο ξανά σε ένα ψυχολογικό αδιέξοδο. Αυτή τη φορά δεν θα καταστρέψει το έργο του, θα το ταχυδρομήσει σε άγνωστους παραλήπτες σε όλον τον κόσμο και θα περιμένει μια απάντηση, μια παρότρυνση, κάποια ανταπόκριση για 2 χρόνια. Δεν θα του απαντήσει κανείς, κανείς δεν ήξερε ελληνικά. Αυτό θα τον καταβάλει σοβαρά. Θα το λάβει ως απόρριψη.
Με ανοιχτή πληγή ξεκινά να γράφει ξανά μόνο που αυτή τη φορά ψάχνει φως και καταφύγιο, όχι στον δυστυχή και ταραγμένο κόσμο του εύκολου και ευκαιριακού έρωτα των λέξεων που επί σειρά ετών εξέθρεψε αυτόν τον δονκιχωτικό δημιουργό, μα στο δοξασμένο και ατελείωτο κόσμο της μεταφυσικής των νοημάτων και του κόσμου-πέρα-από-αυτό-που-βλέπουμε. Αργότερα, από την κρυφή ματιά στο μυστικό όραμα ο Neuclone θα περάσει στη σταθερότητα και το φως της αντικειμενικής πραγματικότητας. Η εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο -κάτι ασυνήθιστο για αυτόν μέχρι τότε- αποκτά σημασία χωρίς στεναγμούς ή δισταγμούς. Αναλογιζόμενος το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης δεν αντιστέκεται στην προοπτική να εξερευνήσει κάθε διαφορετική μικρή πραγματικότητα που κρύβεται στις πτυχές της υφηλίου.
Αποφασίζει να ακολουθήσει τα ατελείωτα διασταυρώμενα μονοπάτια του κόσμου. Μια μακρά πορεία αυτοσυνείδησης την οποία καταγράφει στο οδοιπορικό του ταξιδιού του «Να’ταν κι άλλα τέτοια», στη διάρκεια του οποίου βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικής πτώχευσης, ενώ, μέσα στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει τα πάθη του, αγγίζει ξανά την παράνοια.
Από την Αθήνα στο λιμάνι της Τύρου κι έπειτα στο Ρέι και τη Σαμαρκάνδη, ανεβαίνει βορειότερα ώσπου τα ίχνη του χάνονται στις οροσειρές του Παμίρ για περίπου τρία χρόνια. Τον βρίσκουμε ξανά όταν παντρεύεται την κόρη του προέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας σε μια όαση στη λεκάνη του Ταρίμ. Εκείνη την περίοδο, απελευθερωμένος πια από κάθε πάθος και στραμένος στην Επιστήμη εργάζεται πάνω σε μια πρωτότυπη θεωρία για την επίτευξη συμφιλίωσης ανάμεσα σε εχθρικές στρατιωτικές δυνάμεις. Έχει αρχίσει ήδη να νοσταλγεί την πατρίδα. Επίσης έχουν σχηματοποιηθεί πια ξεκάθαρα δύο πόλοι ένδιαφέροντος για τον Neuclone: από τη μία η τέχνη στην οποία καθρεφτίζεται το αδιέξοδο της εποχής, από την άλλη η πολιτική, η οποία ομογενοποιώντας την κοινωνία και αυτοματοποιώντας την παραγωγή έχει οδηγήσει στο καθρεφτιζόμενο αδιέξοδο.
Ο Neuclone αποφασίζει να πάρει τον δρόμο της επιστροφής στην πατρίδα. Η αυξανόμενη νοσταλγία του έπαιξε κυρίαρχο ρόλο γι’ αυτή την απόφαση. Εμψυχωμένος από την γυναίκα του και μοναδική του μούσα, επιστρέφουν από έναν πολιτισμό όπου η θρησκεία έχει πεθάνει προ πολλού και η φιλοσοφία ψυχορραγεί, σε έναν άλλο όπου η φιλοσοφία έχει πεθάνει προ πολλού ενώ η θρησκεία ψυχορραγεί...
Επίσης, ευτυχώς, δεν τον θυμάται κανείς.
Μετά την παρέλευση ικανού χρόνου καθώς και των αναλόγων τηλεφωνημάτων του κόκκινου πυρηνικού πεθερού, πολιτικοί, κριτικοί τέχνης και όλος ο σαθρός αυτός κύκλος που ήταν και οι σφοδρότεροι επικριτές του, αντελήφθησαν αμέσως την αναμφισβήτητη αξία του έργου αυτού του ευγενή νέου, μεταμορφώθησαν ταχύτατα εις πραγματικοί του υποστηρικτές και θέλησαν να αναδείξουν αυτό το φλογερό ταλέντο. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν χρειάστηκε να γίνει ποτέ γιατί αυτό το "φλογερό ταλέντο" ο κόσμος το αντελήφθη νωρίτερα -όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως.
Ο Neuclone διακήρηξε τις θέσεις του Circollete, ενός κινήματος καλλιτεχνικής πολιτικής που μοναδικός σκοπός της ήταν να διάγει βίον αναχωρητικόν, γοητευτικό και αινιγματικό συνάμα που σε σύντομο χρονικό διάστημα προσδοκούσε να καθαρίσει την κοινωνία από την σήψη και την διαφθορά.
Το Circollete!
Μια συσπείρωση ανθρώπων, αποκαλυπτική κι ανεξιχνίαστη, όπως άλλωστε αρμόζει σε κάθε ομαδοποίηση με μια πρωτότυπη αισθητική θεωρία για
την πολιτεία και την αλητεία,
τους βουλευτές κα τους βολευτές,
τις νηστείες και τις ληστείες,
τα τάγματα και τα κατάγματα,
τους δασκάλους και τους κάλους,
το Ε.Σ.Υ και το Εγώ,
την ποίηση και την παγκοσμιοποίηση,
τον σοσιαλισμό και τον αυνανισμό,
τις διεθνείς σχέσεις και τις διεθνείς χέσεις.
Ο Neuclone στα πλαίσια αυτής της αισθητικής που κρίνει και κατακρίνει, αλλά και πέρα από αυτή, θα ριχτεί σε όλες τις μορφές δραστηριότητας συγχρόνως, ανίκανος να αφοσιωθεί σε μία μόνο. Θα υπερασπιστεί τον χαρακτήρα αυτόν σε μια εποχή υπερεξειδίκευσης.
Όπως μας λέει ο ίδιος, θέλει να ξεπεράσει το αγελαίο ενδιάμεσο αιωρούμενο άγονο και να φύγει προς την αποκάλυψη της μίας και μοναδικής Αλήθειας, συμπαρασύροντας όλους αυτούς που δεν γίνεται να κάνουν αλλιώς, αυτούς που αργά ή γρήγορα θα αποκρυπτογραφήσουν το νόημα για να ξεχυθούν και να προφητεύσουν την επιστροφή στις ρίζες.
Με όλα αυτά,
και άλλα χειρότερα απειλούσε ο Neuclone τους αμερικανούς κρανοφόρους κατακτητές που είχαν προκαλέσει φοβερές καταστροφές εις οικίον γεωγραφικόν διαμέρισμα εκείνον τον καιρό, έχοντες την αποκλειστικότητα της χρήσης κάτι παλαιών τενεκέδων, μεταπυρηνικών βλημάτων και ορισμένων εξελιγμένων βιδών και γλόμπων που τους ξεπούλησε κάποιος μπάρμπα-Ρόσας, ένας ναζί (που να μη ζει) από τα βόρεια. Ο Neuclone υπήρξε πρωτοπόρος εις την σύγκρουσιν αυτήν και προσωπικός αντίπαλος του Ντάλλα Ζιγκουάλα, πρώην πωλητή μεταχειρισμένων αμερικάνικων αυτοκινήτων και νυν πρωτοπαλίκαρου των αλαζόνων κρανοφόρων κατακτητών, επινοητής μιας πρωτότυπης πρακτικής για την αύξηση των πωλήσεων: έλεγε στους πελάτες του ασυναρτησίες κι αυτοί τον εκλιπαρούσαν να σταματήσει τάζοντάς του ό,τι θέλει.
Είναι γνωστόν ότι ανάμεσα σε αξιοπρεπείς και πολιτισμένους ανθρώπους δεν χωράνε ατιμίες, όμως ο Ντάλλας αποδείχθηκε μπαμπέσης, ένα κάθαρμα σωστό. Ενώ λοιπόν οι συγκρούσεις των δύο δυνατών ανδρών συνεχίζονταν πολιτισμένα, ανταλλάσσοντας πυρά, βρισιές, απειλές και απόψεις δια το ιστορικόν του θέματος, μίαν ημέρα με ελαφρά πνοή ανέμου κι ενώ αμφότεροι αποσύρονταν δια την μεσημεριανήν ανάπαυλα, ο Ντάλλας ο μπαμπέσης ρίχνει, χωρίς προειδοποίηση, μια πισώπλατη πετριά που βρήκε τον ευγενή πρίγκιπα κατακούτελα. Το παράδοξο που προκείπτει από τη σχέση "πισώπλατα-κατακούτελα" συνδυασμένο με την πρωτοφανή ευστοχία του Ντάλλα, σχολιάστηκε σε παραθύρια και μπαλκόνια, κι αυτή η παγκόσμια τάξη κουτσομπολιού, τα δαιμόνια σκουλήκια της μύτης, ανακάλυψαν ότι η πέτρα μάλλον ήταν τηλεκατευθυνόμενη από έναν σκουρόχρωμο -αιωρούμενο περιφερειακά της γης- κουβά με το όνομα ΔΙ.ΑΝΑ, ακρωνύμιο που σημαίνει ΔΙχως ΑΝΑστολές. Η ερμηνεία δεν θεωρήθηκε άστοχη ούτε από μεταγενέστερους, αντικειμενικότερους ιστορικούς αναλυτές.
Όπως και να ‘χει, το χτύπημα υπήρξε μοιραίο για τον ίδιο τον ποιητή και μια ανεπανόρθωτη εθνική απώλεια για μας τους υπολοίπους. Η αμνησία, η ολοκληρωτική καταστολή των νοητικών δυνάμεων αυτού του εμπνευσμένου εισηγητή της ιδέας των πανγαλαξιακών καμπαρε, έρχεται ως οιωνός για τα χρόνια που έπονται.
Ο κόσμος ξεχνάει τον κόσμο όπως τον ξέραμε. Τα θέατρα μετατρέπονται σε ιδρύματα της τρίτης ηλικίας, η πολιτική απαιτεί όλο και περισσότερο την επιείκεια των πολιτών, ο μεσαίωνας είναι και πάλι της μόδας, τα ναρκωτικά χρησιμοποιούνται από τις Αρχές ως μέσο κατεύνασης της οργής, της αγωνίας και της δημιουργικότητας. Ακόμη και η υπόθεση του ‘‘παγκόσμιου χωριού’’, το Διαδίκτυο, η θριαμβεύτρια επικοινωνία που συντρίβει την πραγματική κοινωνία με την εικονική της συρρίκνωση σε ένα πλατωνικό χωριουδάκι, τα πάντα και οι πάντες, προσπαθούν να ελέγξουν την αστάθεια της Ιστορίας, αστάθεια που ο λαμπρός πρίγκιπας υπερασπιζόταν στο όνομα των αναγεννησιακών ανθρώπων και των πολυδιάστατων δημιουργών.
Ο πρίγκιπας έφυγε πιστός στις αισθητικές αρχές τις οποίες είχε εισηγηθεί από την εποχή του Circollete και χάσαμε κάθε ίχνος της εκστατικής του αγάπης. Βέβαια, φήμες τον θέλουν πλήρως αναρρωμένο υπό την προστασία των εξεγερμένων ισλαμιστών που υπερασπίσθηκε έναντι του Ντάλλα ή κατ' άλλους να έχει αυτοκτονήσει βάζοντας μπουρλότο σε φιλικό εξοχικό όπου φιλοξενούταν με φόντο ένα μαγευτικό τοπίο, ή ακόμα, να είναι "χαμένος" λόγω της αμνησίας του δουλεύοντας μες τη σιωπή των κορναρισμάτων της Αθήνας ως επιφανές μέλος μιας κοινωνίας διεθνών ληστών.
Επίσημα δεν υπάρχει κανένα σημάδι από τον διανοούμενο καλλιτέχνη που τάραξε τα νερά των ιατρικών κύκλων με τις σεξουαλικές του επιδόσεις, που είχε κολλητούς τους Transformers και τον Action Man, που στηλίτευσε γνωστούς έκφυλους νεοφιλελεύθερους σοσιαλιστές, που αγκάλιασε κάθε αδύναμο αλλά και αγάπησε βαθύτατα τους πάντες στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει το χαμένο τους χαμόγελο...
Neuclone, κάποιοι θα σε θυμούνται για πάντα.
Σημείωση:
Ο Neuclone είχε ζητήσει να γραφεί στην τελευταία του κατοικία «Ένας κλόουν χωρίς σύνορα». Δεν είναι γνωστό αν πραγματοποιήθηκε η επιθυμία του, γιατί δεν είναι γνωστό αν έχει μεταβεί στην τελευταία του κατοικία -που και να έχει, δεν είναι γνωστό που βρίσκεται. Γενικώς δεν είναι γνωστό τίποτα ούτε καν αυτός. Μόνο εσεις που διαβάσατε ως εδώ ξέρετε γι' αυτήν την ξεχωριστή προσωπικότητα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
