27 Φεβ 2007

Αη"2"

Είδα το "2".

Καλή η παράσταση, δε λέω.
Κάποιες στιγμές ήταν ιδιαίτερα εμπνευσμένες.
Έλεγε και αλήθειες.
Όχι συνταρακτικές αλήθειες, αλλά αλήθειες.

Σε σύγκριση με τον ντόρο που έχει γίνει όμως,
με τις κριτικές που έχει πάρει,
με όλα αυτά που έχουν γραφεί και ειπωθεί στα media...
Τι να πω;
Εγώ περίμενα ότι θα δω τον... Φάουστ.

Βρε ουστ!

Μπράβο στον κ. Παπαϊωάννου για την παράσταση.
Αξίζει να την δει κανείς, θα περάσει ευχάριστα.

Και η μουσική του Μoby, εξαιρετική.

Η δημοσιότητα που έχει πάρει όμως το θέμα
σε σχέση με το θέαμα δεν εξηγείται.
Απλά για μία φορά βλέπουμε σε όλα τα μέσα το lobbying, τις κλίκες, τους κολλητούς και όλο το κακό συναπάντημα. Και καταλαβαίνω να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην πολιτική ή στον επιχειρηματικό κόσμο. Εκεί παίζονται λεφτά. Χοντρά λεφτά. Και στην τέχνη όμως; Αυτό αναδεικνύει το φαινόμενο σε εθνικό κουσούρι.

Έλεος! Έχει καταντήσει αηδία!
Ή μήπως πρέπει να πω αη"δύο"?

23 Φεβ 2007

Λεων οιδα οτι ουδεν οιδα

Πόσοι ήταν οι Σπαρτιάτες τελικά;

Ήταν όντως 300; Ήταν μπρατσαράδες όπως στην ταινία; Η Σπάρτη λέγόταν Σπάρτη ή Sparta; Ή μήπως Πάρτα (να μη στα χρωστάω); Μήπως τελικά ήταν από την Πάτρα τα παιδιά; Βρε μήπως ήταν τα παιδιά της Πάτρας και έδωσαν συναυλία στις Θερμοπύλες; Γι' αυτό το έβαλαν στα πόδια οι Πέρσες. Δεν το άντεξαν...


Συγγνώμη για τις ερωτήσεις αλλά είμαι τελείως ανιστόρητος. Δεν είμαι Έλληνας εγώ, ξεφτίλας είμαι: Μαθαίνω ιστορία από τον Oliver Stone.

8 Μαρτίου θα μάθω πόσοι ήταν τελικά οι Σπαρτιάτες. Αυτό που ξέρω από τώρα είναι ο τρόπος με τον οποίο γυρίστηκε η ταινία. Σχεδόν όλη σε blue box. Και από πού το έμαθα? Από το internet φυσικά. Και για τον "Αλέξανδρο" από την ταινία ξέρω 2-3 πράγματα. Από την ταινία η οποία γυρίστηκε στην Ισπανία. ΧΑ!

Μεγάλες γάτες οι Αμερικάνοι. Βγάζουν φράγκα με έτοιμα σενάρια, τα γυρίζουν όπου θέλουν, τα λένε όπως θέλουν και πρέπει να τους λέμε και ευχαριστώ και να τους δίνουμε και τον οβολό μας. Βέβαια εγώ δεν ξέρω αν τα λένε σωστά ή λάθος. Τίποτα δεν ξέρω. Ούτε για τους Λακεδαίμονες, ούτε για τον Λεωνίδα. Αφού δεν διαβάζω Ιστορία.
Βλέπω ταινίες και μαθαίνω.

Κάνω το ίδιο που κάνουν όλοι οι Έλληνες.
Ε, όχι και όλοι θα πουν μερικοί.
Είστε πολλοί λίγοι και σε 50 χρόνια θα είστε ακόμοι λιγότεροι έχω να σας πω χαιρετίσματα...

22 Φεβ 2007

Πτωση..

A! Τι συμβαίνει;

Ε... συγγνώμη, ποιος είμαι;

Παρακαλώ;... Εϊ!!... Με ακούει κανείς;

Γιατί είμαι εδώ; Ποιος είναι ο σκοπός μου στη ζωή;

Τι εννοώ όταν λέω "ποιος είμαι";

Ωπα!

Ήρεμα.


Ψυχραιμία...

Χμμ... Ενδιαφέρουσα αίσθηση.

Τι είναι;

Είναι κάτι σαν κάψιμο, ένας φριχτός πόνος εδώ στη μέση, στο... πώς λέγεται... λοιπόν δε βγάζω άκρη, νομίζω πρέπει ν' αρχίσω να βρίσκω ονόματα αν θέλω να προοδεύσω σ' αυτό που θα ονομάσω κόσμο. Αυτό λοιπόν που με πονάει θα το ονομάσω στομάχι και τον πόνο φριχτό στομαχόπονο.

Πάμε παρακάτω.

Ουουουου!!!!
Τι είναι αυτό που σφυρίζει γύρω από αυτό που θα ονομάσω κεφάλι μου? Ίσως μπορώ να το ονομάσω αέρα. Είναι ωραίο όνομα? Δεν ξέρω... αργότερα όταν μάθω σε τι χρησιμεύει μπορεί να του βρω καλύτερο όνομα. Ουρανός για παράδειγμα. Μμμμ... Και πάλι δεν ξέρω... Πρεπει να είναι πολύ σημαντικό πάντως γιατί υπάρχει πολύ απ' αυτό. Εϊ!! τι είναι αυτό? Αυτό... ας το πούμε ουρά. Μμμμ... όχι ουρά ταιριάζει σε κάτι που είναι πίσω και κουνιέται κατά βούληση ενώ αυτό είναι μπροστά και κουνιέται πέρα δώθε μόνο του. Πώς να το πω, πώς να το πω... Ωραία αίσθηση πάντως έτσι όπως το φυσάει ο αέρας! Τέλος πάντων θα μάθω αργότερα σε τι χρησιμεύει...

Για να δούμε έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα των πραγμάτων;

Όχι.

Δεν πειράζει έχω τόσα πράγματα να μάθω κι αυτό είναι συγκλονιστικό, τόσα πράγματα να περιμένω, αρχίζω να ζαλίζομαι από την προσδοκία...

Ή μήπως είναι ο αέρας που με ζαλίζει?

Υπάρχει πολύς τώρα έτσι δεν είναι?

Και τρέχει πολύ γρήγορα... είναι φυσιολογικό αυτό;

Πω-πω! Εϊ! Τί είναι αυτό το πράγμα που έρχεται ξαφνικά προς το μέρος μου πολύ γρήγορα; Πολύ πολύ γρήγορα; Τόσο μεγάλο κι επίπεδο και στρογγυλό που θέλει ένα μεγάλο όνομα όπως ...ος ...φος ...δάφος ...ΕΔΑΦΟΣ!!!

Αυτό είναι! Ωραίο όνομα -έδαφος!

Πλησιάζει τόσο γρήγορα! Τι θα γίνει άραγε όταν ανταμώσουμε;

(Και μετά από ένα ξερό και υγρό γδούπο - η σιωπή)


thanx douglas

21 Φεβ 2007

Sick Flashpill

Στρατός. Τεθωρακισμένα.
Ειδικότητα: οδηγός άρματος.

Εγώ ο ιδεαλιστής που διαδήλωνε με πάθος, εγώ ο αριστερός που πίστεψε στο όραμα του Τρότσκι 50 χρόνια αργότερα από τότε που έπρεπε, εγώ που θα άλλαζα τον κόσμο της πολιτικής. Εγώ ο επαναστάτης. Εγώ ήμουν στο στρατόπεδο Ι.Π.Β.Α.Λ.
Ίλη Πεδίου Βολών Αρμάτων Λιτοχώρου. Είχα σαλτάρει. Η τότε κομουνίστρια φίλη μου είχε κουραστεί να με περιμένει 3 μήνες ακόμα και είχε έρθει ΠΟΛΥ κοντά με έναν τροτσκιστή φίλο μου -για ιδεολογικούς λόγους φαντάζομαι.

Παρένθεση: φανταστείτε τι γινόταν με τα ζευγάρια στη Σοβιετική Ένωση. Όταν ένα πολιτικό σύστημα δεν έχει καμία κοσμική ηθική πέρα από την ηθική της επανάστασης, ένα Μακιαβελικό υβρίδιο δηλαδή που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, τότε δεν είναι να απορείς για την κατάληξή του. Δεν μου φαίνεται παράξενο που οι περισσότερες Ρωσίδες έγιναν πόρνες μετά την Πτώση του καθεστώτος. Κάθε Παράδεισος έχει την πόρνη του -και την Πτώση του. Κάπως έτσι κι εγώ. Ζούσα στον Παράδεισο -ή έτσι νόμιζα- και για χάρη μιας πόρνης επήλθε η "Πτώση". Αρχετυπικά πράγματα... Κλείνει η παρένθεση.

Θητεία λοιπόν, κερατωμένος άρα τρελαμένος, ήδη παλιός, με έναν διοικητή που έφερνε ρωσίδες στο στρατόπεδο. Να μην τα πολυλογώ, εγώ ήθελα απλά να μην με ενοχλούν, δεν ήθελα ούτε ουλαμό, ούτε δουλειές, ούτε τίποτα. Ήθελα απλά να πηγαίνω βόλτες στον Όλυμπο με τον Coin (το πιο όμορφο λυκόσκυλο που έχετε δει ποτέ) και ο διοικητής μου δεν έλεγε να το πάρει χαμπάρι. Αποτέλεσμα;

Κάθε μέρα το απόγευμα που γύριζα από την βόλτα είχα την ίδια μάταια συζήτηση με τον αξιωματικό υπηρεσίας:

-"Γιατί δεν ήρθες στον ουλαμό να κάνεις δουλειές;"
-"Είχα πάει βόλτα τον σκύλο"
-"Βγες στην αναφορά αύριο"
-"Μάλιστα..."

Την επόμενη μέρα στην αναφορά:

-"Στρατιώτης Τεθωρακισμένων κ.τ.λ., αναφέρω ότι δεν πήγα στον ουλαμό χθες το πρωί"
-"Γιατί;"
-"Είχα πάει τον σκύλο βόλτα"
-"Πας καλά ρε;"
-"Όχι κύριε Διοικητά. Δεν πάω καθόλου καλά. Σας έχω φτιάξει την κεραμοσκεπή του διοικητηρίου, σας έχω φτιάξει την καμινάδα, έχω λιώσει στις δουλειές, 15 μέρες άδεια που μου είχατε υποσχεθεί δεν μου τη δώσατε ποτέ, δεν πρόκειται να ξανακάνω τίποτα εδώ μέσα. Ούτε δουλειές, ούτε σκοπιές, ούτε τίποτα"
-"Καλά, θα το δούμε αυτό... 5 μέρες φυλακή"

Αυτή η ιστορία τράβηξε για 2 μήνες, τους τελευταίους της θητείας μου, ο διάλογος στην αναφορά ήταν πάντα ο ίδιος και τελείωνε πάντα με την μαγική ατάκα: "5 μέρες φυλακή".

Εννοείται ότι οι νέοι δεν μου έλεγαν κουβέντα. Δεν έτρωγα στο εστιατόριο, έτρωγα τα φιλέτα μου στο μαγειρείο με τον μάγειρα κι άλλους 2-3 παλιούς και φυσικά κάθε πρωί βόλτα στον Όλυμπο με τον Κόιν κι όποιον άλλο κατάφερνε να λουφάρει. Η φυλακή βέβαια είχε φτάσει σε αστρονομικά νούμερα.

Ο διοικητής είχε λυσσάξει. Είχε δώσει εντολή να βαράω γερμανικό κάθε μέρα, και μάλιστα στην ΠΥΛΗ -για να φοβάμαι τις εξωτερικές εφόδους και να πηγαίνω. Εννοείται δεν πήγαινα ποτέ. Είχα δώσει εντολή να μου αφήνουν τα πυρομαχικά, το όπλο και την εξάρτηση στο κρεβάτι και ο επόμενος να τα παραλαμβάνει από εκεί. Σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση να ΜΗΝ με ξυπνούν ΠΟΤΕ! Κι έτσι γινόταν.

Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, κοιμάμαι του καλού καιρού. Κοιμάμαι τόσο γλυκά και ήρεμα που βλέπω και όνειρο. Είμαι λέει σε ένα γκαράζ με 3 φίλους μου και κάνουμε πρόβα. Έχουμε γκρουπ λέει, παίζουμε τρομερή μουσική λέει, έχουμε πιστούς οπαδούς λέει, σκίζουν τα ρούχα τους για μας λέει, όμως δεν έχουμε βρει το όνομα του γκρουπ λέει και σκεφτόμαστε πώς θα ονομαστούμε λέει.

Ξαφνικά έχω έμπνευση λέει. Sick Flashpill λέει. Wow... Τέλειο. Τρομερό όνομα. Το λέω στους άλλους λέει, παθαίνουν πλάκα λέει. Αυτό είναι λέω. Sick Flashpill λέει. Ναι, τέλειο λέω. Sick Flashpill ξαναλέει. Μμμμ... Κάτι δεν πάει καλά εδώ και "δεν λέει", λέω. Sick Flashpill ξαναξαναλέει. Και ξανά: Sick Flashpill...! Ο τόνος είναι πιο επιτακτικός τώρα. Αρχίζω και ξυπνάω, οι φίλοι μου χάνονται, το όνειρο χάνεται, το όνομα του γκρουπ μένει κι ακούγεται φωναχτά:
Sick Flashpill...!!!!

Ανοίγω τα μάτια. Βλέπω έναν γκάβακα από τη Λάρ'σα που έγλειφε τον διοικητή 24/7, να είναι σκυμμένος πάνω μου και να φωνάζει το όνομα του γκρουπ μου: Sick Flashpill...!!...Sick! Flashpill!!!

Κάνω την εξίσωση.
Sick Flashpill = Σηκ' Φ'λας Πυλ' = Σήκω! Φυλάς Πύλη!

Του έσκασα αγκωνιά στη μύτη κι έπεσε ξερός.

Άλλες "5 μέρες φυλακή"...

16 Φεβ 2007

Φαντασματα

Τα πάντα μπορούν να ξεκινήσουν με ένα τραγούδι, λίγη νοσταλγία και μπόλικη μοναξιά. Άλλωστε η παραίτηση δικαιωνόταν πάντα ως η στάση που έχει τις ρίζες της στο θρησκευτικό συναίσθημα που λέγεται πίστη.

Την σκεφτόταν καιρό τώρα. Tον είχε στοιχειώσει η σκέψη της. Οι μέρες περνούσαν με αυτήν στο μυαλό του. Ο χρόνος κάνει θαύματα -δίκιο έχουν όσοι το υποστηρίζουν. Είχε ορκιστεί να μην της μιλήσει ξανά, κι όμως τώρα, για άλλη μια φορα, άρχισε να πιστεύει ότι είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή να είναι μαζί. Ότι αυτή τη φορά, με έναν μαγικό τρόπο, όλα θα πήγαιναν καλά μεταξύ τους και θα μπορούσαν να έχουν μια φυσιολογική σχέση. Αυτή η πίστη, αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα που σου δίνει ελπίδα από το πουθενά, τον έκανε να παραιτηθεί σταδιακά από όλο το βάρος του κοινού τους παρελθόντος. Τον έκανε να ξεχάσει ότι κάποτε είχε δει το όνειρό του να χάνεται τελετουργικά, ότι είχε παρακολουθήσει το πάθος του να διαλύεται στο χρόνο και το χώρο και να μετατρέπεται σε ένα είδος συμπεριφοράς που δεν είχε κανένα ίχνος ζωής. Είχε ξεχάσει ότι η πιο σφιχτή αγκαλιά που είχε δώσει ποτέ του σε γυναίκα, μετατράπηκε σε μια βαθμιαία απομάκρυνση, σε μια κατάσταση σαν αυτή που αρχίζει κάποιος να επισκέπτεται όλο και λιγότερο ένα φίλο του, να διαβάζει όλο και λιγότερο, να συχνάζει όλο και λιγότερο στο αγαπημένο του μέρος, κι αυτό, προκειμένου να εθιστεί σιγά-σιγά στην τελική απουσία και να μην πληγωθεί. Όλα αυτά τα ξέχασε.

Είχε φτάσει σπίτι της. Χτύπησε την πόρτα.
Η πόρτα άνοιξε. Μπήκε μέσα.

Τα μαλλιά της ήταν αχτένιστα και λίγο μπλεγμένα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της -θα την περίμενε να τα ξεμπλέξει. Άρχισαν να μιλάνε και τα πρώτα γέλια δεν άργησαν να έρθουν. Αυτή η απόσταση που είχε μπει ανάμεσά τους γινόταν το ακαταμάχητο μέσο για να πλεχθεί ξανά εκείνο το μαγικό χαλί που κάποτε τους είχε ανεβάσει στα ουράνια. Τα μαλλιά ξεμπλέχθηκαν. Τι όμορφη που ήταν! Καφές. Ζεστό νερό. Ζάχαρη. Φιλί στο μάγουλο. Μουσική; "Όχι μουσική μωρε... καλύτερα να κάτσουμε να τα πούμε..." Τηλεόραση. Τηλεόραση για να μην τους αποσπά την προσοχή. Παράξενο. Ποτέ του δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σε οτιδήποτε άλλο όταν βρισκόταν κοντά της. Η τηλεόραση ανάβει. Ναι, όντως. Μόνο αυτή υπήρχε στο χώρο.

Μίλησαν, έκαναν μια πολύ ωραία βόλτα με τα λόγια μέχρι που ήρθε η στιγμή που ένιωσαν ξανά πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Την εποχή που ήταν πολύ κοντά κάθε μέρα, η σχέση τους ήταν σαν την κλεψύδρα. Έπρεπε να αδειάσει ο ένας για να γεμίσει ο άλλος. Σε αυτές τις σχέσεις, αργά ή γρήγορα, έρχεται η στιγμή που αποφασίζεις αν αξίζει ή δεν αξίζει να διακυβεύσεις το παρόν προς χάριν του μέλλοντος. Αποφασίζεις αν θες να αγαπάς χωρίς να περιμένεις τίποτα εκτός από τον έρωτα. Αποφασίσεις αν σου αρκεί μόνο να βλέπεις τον ουρανό πιο γαλανό, να νιώθεις τη νύχτα πιο γλυκιά και υγρή, το κυκλοφοριακό στο κέντρο να σου φαίνεται διασκέδαση. Αποφασίζεις δηλαδή αν θες να μοιραστείς μια καλύτερη θέα όλων αυτών που σε περιστοιχίζουν ή αν θες να καταδικάσεις τον άλλον σε ένα ασήμαντο παρόν μέσω μιας βαμπιρικής μεθόδου που έχει ως εξής: θυμάσαι ό,τι λάθος ή άσχημο έχει κάνει ο άλλος και κάνεις την επίθεσή σου. Φυσικά θα πρέπει να νοιάζεται ο άλλος για σένα για να έχει αποτελέσματα η επίθεση. Αν ισχύει αυτό, οι κατηγορίες σου θα τον καταρακώσουν και τότε κερδίζεις. Με αυτόν τον διεστραμμένο τρόπο επιβεβαιώνεται το ενδιαφέρον του.

Ο ένας αδειάζει, ο άλλος γεμίζει.
Σχέση Κλεψύδρα - Εραστές Βαμπίρ σε μια ταινία θρίλερ.

Απ' ό,τι φαντάζομαι, η επιλογή να παίξει κάποιος τον δράκουλα είναι απείρως πιο διασκεδαστική από το να προτιμήσει να δει πιο όμορφο τον κόσμο. Τέτοιου είδους παιχνίδια έχουν ένα σταθερό μοτίβο -υπάρχει πάντα "ο Άλλος" μέσα στη συνταγή-, προκαλούν όμως και συνειδητοποιήσεις.

Είχε σκοτεινιάσει πια όταν συνειδητοποίησε ότι η πόρτα που είχε χτυπήσει πριν λίγες ώρες, είχε ανοίξει και τον είχε καταπιεί. Έβλεπε καθαρά με ποιον τρόπο ο άλλοτε "μεγάλος του έρωτας", πλέον λειτουργούσε ως το άλλοθί του, όπως τα παιδιά καταλήγουν να είναι το άλλοθι των γονιών τους.

Έβλεπε ότι η ζωή του μούχλιαζε στον καναπέ.
Έβλεπε ότι υπό από αυτό το καθεστώς της αδράνειας ήταν πολύ εύκολο να προτιμήσει το ναρκωτικό της επανάληψης του παρελθόντος που επιστρέφει ως σανίδα σωτηρίας σε έναν ωκεανό μοναξιάς.
Έβλεπε ότι του αντιστοιχούσε το μέγιστο της ελευθερίας και διαθεσιμότητας αλλά δεν ήξερε τι να κάνει με αυτή την ελευθερία και διαθεσιμότητα λόγω απουσίας αρχών και πεποιθήσεων.
Έβλεπε ότι αρνιόταν κάθε τι καινούργιο από δειλία να προχωρήσει μπροστά (ή απλά από τεμπελιά), κι επίσης,
έβλεπε ότι προσπαθούσε να γεμίσει το κενό που αφήνει πίσω της αυτή η άρνηση με αυτό που προσδοκούσε κάποια στιγμή στο παρελθόν.

Δεν ζούσε με προσδοκίες.
Ζούσε με φαντάσματα.

Και αυτό δεν είναι θρίλερ.
Είναι η χειρότερη κωμωδία από όλες.

Για να ξερεις

Οι ηθοποιοί παίζουν για τον κόσμο.
Στα χέρια του βρίσκεται η ύπαρξή τους.
Οι συγγραφείς γράφουν για τον κόσμο.
Στα χέρια τους βρίσκεται η ύπαρξή του.

15 Φεβ 2007

Ερωτας

Για να σε βρει το βέλος του έρωτα πρέπει να περπατάς όρθιος, όχι σκυφτός.

Βέβαια, αυτό προϋποθέτει τόλμη, περηφάνια, ακαταλόγιστο, αντρισμό και λίγο μαζοχισμό. Πρέπει το στήθος σου να είναι ανοιχτό και να μην υπολογίζεις. Μόνον τότε οι πιθανότητες είναι μεγάλες να σου τύχει αυτή η ατυχία.
Πολλοί παραπονιούνται ότι τα βέλη έχουν σωθεί -έρωτας δεν υπάρχει πια. Σε αυτούς έχω να πω ότι οι κακουχίες της ζωής, τους έχουν γονατίσει και ότι τα βέλη κυκλοφορούν ψηλά.

Αν ένα βέλος σου λαβώσει την καρδιά, να χαρείς τον πόνο. Στο κάτω κάτω η μάνα σου πόνεσε για να σε φέρει στη ζωή. Σκέψου ότι είσαι το προϊόν του έρωτά της. Αν η πληγή αρχίζει και σαπίζει, μην δοκιμάσεις να τραβήξεις το βέλος έξω, θα σου ξεριζώσει την καρδιά. Σπάστο και μετά βγάλτο. Το έχω δει σε παλιά γουέστερν. Μόνο έτσι θα σωθείς και, με τον καιρό, η πληγή θα κλείσει.

Έτσι είναι. Το βέλος του έρωτα είναι άτιμο πράγμα. Πρέπει να ξέρεις, αλλιώς την πάτησες. Ο έρωτας ο ίδιος, από την άλλη, είναι μαγεία. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κάποια άτομα έχουν βαλθεί να γκρεμίσουν την μαγεία και στην θέση της θέλουν να βάλουν εκμαγεία.

9 Φεβ 2007

Ωστοσο

Ωστόσο.

Εναντιωματικός σύνδεσμος που προαναγγέλει αντίθεση, περιορισμό ή διαφορά και που έρχεται να θυμίσει πως ό,τι είναι αισιόδοξο ή ωραίο για τους μεν, για τους δε περιέχει και συνοδεύεται από αυτό το ωστόσο. Το ωστόσο αποτελεί την πανηγυρική υπεροχή της παρατηρητικότητας και του βάθους έναντι της τύφλωσης, της κώφωσης και της επιφάνειας.

Κάποια στιγμή σήμερα το απόγευμα γύρισα προς το παράθυρο που φωτίζει το γραφείο μου. Το γλυκό φως του ήλιου που έτρεχε να κρύψει το προσωπό του από τα αδιάκριτα βλέμματα έλουσε το δικό μου. Άναψα τσιγάρο. Ρουφηξιά. Καπνός στο φως του ήλιου. Τι σχήματα! Πολύ όμορφη εικόνα ο καπνός όταν φωτίζεται. Ρουφηξιά. Αν παρατηρήσεις καλά θα αρχίσεις να βλέπεις σχήματα απτά, θα μπορούσες να πεις ότι σχηματίζονται πρόσωπα, περιβάλλον, ολόκληρες ιστορίες. Ρουφηξιά. Γιατί άραγε;... Ρουφηξιά. Ο καπνός παγιδεύει το φως. Τον βλέπεις να λικνίζεται κι αντί να χάνεται μπροστά στο εκτυφλωτικό φως του ήλιου, είναι πιο φωτεινός. Παγιδεύει το φως. Ρουφηξιά. Καπνίζω κι αναρωτιέμαι εαν είμαι καπνιστής οραμάτων. Τελευταία ρουφηξιά.

Ζεστάθηκε το στήθος μου από τον ήλιο, πάγωσε το πρόσωπό μου από τον αέρα. Είναι από τις ημέρες του Φλεβάρη που μυρίζει άνοιξη. Παλιά ο χειμώνας ήταν η πιο τίμια εποχή του χρόνου. Έκανε κρύο. Τελεία. Τέλεια. Χάνεται κι αυτό. Χάθηκα στις σκέψεις μου, νιώθω υπέροχα ωστόσο είμαι στο γραφείο.

Όταν δεν έχει δουλειά, η δουλειά δεν υποφέρεται. Είναι απίστευτο το πόσο δεν (θέλουν να) αλλάζουν κάποιοι άνθρωποι κι ωστόσο εσύ να νιώθεις ότι πρέπει να τους αγαπάς όπως παλιά.

6 Φεβ 2007

Αγγελία

Νεαρός απροσδιορίστου ευφυΐας, εργαζόμενος, νόμιμος κηδεμόνας εννιά σκυλιών, είκοσι τριών γατών και γάτων, βαθύς υποστηρικτής του γλεντιού μέχρι πρωίας, αναζητά δασκάλα λατινικών.