Δάχτυλα στο μέτωπο

O σκεπτόμενος του Ροντέν.

Έχει τοποθετήσει τα δάχτυλά του στο μέτωπο και σκέφτεται:

ποιος είναι, πού πάει, γιατί πάει, πώς φαίνεται έτσι με τα 3 δάχτυλα στο μέτωπό του...

Τι είμαστε αλήθεια;

Είμαστε δέσμιοι της ανυπομονησίας και του επόμενου mail που θα

μας κάνει να γελάσουμε ή να προβληματιστούμε.

Είμαστε εθισμένοι χωρίς προηγούμενο στην πληροφορία.

Είμαστε εγκλωβισμένοι στην κουλτουρα του άμεσου, του-ό,τι-γινεται-τώρα και γίνονται όλα τώρα ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μας δημιουργούνε. Όλα twitterιζουν ότι δεν υπάρχει χθες ή αύριο και κάθε πρωί ξεχνάμε να βλέπουμε τις ρυτίδες που κάναμε με κάτι υπέροχα μεθύσια στα καταγώγια των Εξαρχείων ή τα σημάδια στο κεφάλι που μας ζωγράφισαν κάτι πανέμορφες πετριές στις αλάνες της παιδικής μας ηλικίας... κι αυτός δεν είναι κάποιος αγιάτρευτος ρομαντισμός του στυλ "Η γενιά του 70". Κάνω μια παρατήρηση.

Η παρατήρηση αφορά τη δέσμευση που έχουμε με το ίδιο μας το παρελθόν και κατ'επέκταση με τους ανθρώπους και τα πράγματα που μας περιτριγυρίζουν.

Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι ξεχνάνε όλο και περισσότερο. Δεν αναφέρονται σε αυτό που πέρασε αλλά σε αυτό που θα έρθει. Ζούμε όλοι με τους όρους μιας προοπτικής που ποτέ δεν έρχεται και χάνουμε τη ζωή μας απλά και μόνο για να εξασφαλίζουμε τους όρους με τους οποίους θεωρείται ότι υπάρχει αυτή η προοπτική.

Π.χ.:

Αγοράζουμε iphone με 16G μνήμη, χιλιάδες apps, ένα μηχάνημα επικοινωνίας με απεριόριστες δυνατότητες. Το χρησιμοποιούμε βέβαια μόνο ως τηλέφωνο, στέλνουμε μηνύματα, κάνουμε ό,τι κάναμε μέχρι τώρα με το παλιό μας τηλέφωνο. Κι όμως έχουμε πληρώσει μισό, για άλλους ένα ολόκληρο μηνιάτικο για να έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε απίστευτα πράγματα με το τηλέφωνό μας, τα οποία βέβαια δεν θα κανουμε ποτέ.

Π.χ.:

Αγοράζουμε το υπερτζίπ SUV που περνάει ποτάμια, ερήμους, την τούντρα, τη σαβάννα, σε πάει από την Αθήνα στην Αβάνα, κάνει ντου στο Πεντάγωνο και βγαίνει απ' την άλλη. Το θέλουμε και το αποκτούμε απλά για την προοπτική να κάνουμε όλα τα παραπάνω τα οποία βεβαίως δεν θα κάνουμε ποτέ. (Αφού δουλεύουμε όλη μέρα και τα σαββατοκύριακα για να ξεχρεώσουμε το δάνειο με το οποίο το αποκτήσαμε, πότε να πάμε;)

Τα παραδείγματα χιλιάδες.

Τα πανάκριβα αποκτήματά  μας τα επιδεικνύουμε.

Τι άλλο μένει να τα κάνουμε άλλωστε;

Επιδεικνύουμε με κάθε τρόπο τις δυνατότητες που έχουμε αγοράσει με αυτά, την ελευθερία του πνεύματος που συμβολίζουν. Μια ελευθερία που θεωρείται ότι διέπει την ζωή μας και δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτήν την τάχαμου ελευθερία την πληρώνουμε με την χειρότερη σκλαβιά.

Αφοσιωνόμαστε στις δυνατότητές μας και ξεχνάμε άλλα, σημαντικά πράγματα. Ξεχνάμε ονόματα. Ξεχνάμε ανθρώπους. Θυμόμαστε μόνο τον εαυτό μας και -τελικά- με αυτόν μένουμε. Μόνοι. Αυτή είναι η μεγάλη ασθένεια των μητροπόλεων. Η απομόνωση. Η διαλεκτική της συγκέντρωσης πολλών ανθρώπων σε έναν πεπερασμένο τόπο είναι η αδυναμία σύνδεσης μεταξύ τους.

Το πρόβλημα βέβαια είναι πολύ μεγαλύτερο από μερικά δισεκατομμύρια δυστυχισμένων. Αυτή η νέα κουλτούρα είναι η χειρότερη παρακαταθήκη για την ίδια τη Γη και τις μέλλουσες γενιές. Η ισόβια εργασία είναι παρελθόν. Τέτοια αβεβαιότητα είχαμε να αντιμετωπίσουμε από την εποχή του μεσαίωνα. Και φυσικά η εργασιακή αβεβαιότητα έχει ως συνέπεια την απαξίωση της εργασιακής αφοσίωσης. Παράλληλα, έχουμε πλεόνασμα μορφωμένων νέων ενώ τα δίκτυα κοινωνικής προστασίας αδυνατούν να ανταποκριθούν. Οι εργοδότες είναι αδίστακτοι. Στόχος είναι το καλύτερο αποτέλεσμα στον ελάχιστο δυνατό χρόνο ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αποσύνθεση σε επίπεδο ιεραρχίας ή κοινωνίας ή ακόμα και αλόγιστη σπατάλη πόρων.

Με άλλα λόγια: καμία ηθική.

Αποτέλεσμα: επίταση του άγχους, απουσία βαθύτερου νοήματος, αποχαύνωση χάρη στην ανημπόρια, παθητική στάση.

Κουλτούρα καφετέριας δίχως τα λεφτά για τον καφέ.

Ο άνθρωπος των δυνατοτήτων είναι ένας ηδονοβλεψίας που βλέπει και δεν κάνει. Το μόνο που(του έχουν πει να) κάνει είναι να αποκτά τα μέσα ΓΙΑ ΝΑ κάνει. Ως εκεί.

Θαυμάζει την αλλαγή αλλά δεν μπορεί να την διακρίνει από την πρόοδο. Δεν έχει καταλάβει ότι η πρόοδος  αφορά το σύνολο όχι το άτομο, ότι δεν είναι δυνατόν να προοδεύει μόνο ΈΝΑΣ.

Αυτός ο νέος τύπος ανθρώπου που αδιαφορεί για τα πάντα, θέτει σε κίνδυνο τη δημοκρατία. Η δημοκρατία απαιτεί από μας. Να γνωρίζουμε, να μαθαίνουμε, να εμπλεκόμαστε, να ψηφίζουμε. Να κατανοούμε που βρίσκεται, πώς λειτουργεί και πού πάει ο κόσμος μας. 

Αν βάλουμε τα 3 δάχτυλα στο μέτωπο θα δούμε ότι ο μόνος υπεύθυνος για τη σημερινή κρίση είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Πριν βάλουμε τα 3 δάχτυλα στο μέτωπο έχουμε βάλει τα 2 δάχτυλα στα μάτια μας.

Δεν βλέπουμε. Δεν θέλουμε να δούμε.